Dalmatyńczyk zaliczany jest raczej do psów średniej wielkości. Jest mocny, muskularny dobrze zbudowany. Jego pochodzenie do końca nie jest znane, choć jest rasą bardzo starą. Za ojczyznę tych pięknych psów przyjmuje się Dalmację. To stamtąd pochodzi pierwszy opis dalmatyńczyka, a dokładniej z kroniki biskupa Petara Bakica z roku 1719 oraz z kronik Andereasa Keczkemety z 1737 roku. jednak cętkowane psy psy występowały na rozległych teranach basenu Morza Śródziemnego. Pieski w typie dalmatyńczyków można zauważyć na figurkach terakotowych z 1660 r p.n.e, jakie znaleziono w Tyrni. Jedna z teorii głosi, że dalmatyńczyki do Europy przybyły z ciepłych, północnych terenów Indii wraz z plemionami Cyganów.
Współczesny rozwój rasy związany jest przede wszystkim z Wielką Brytanią oraz Stanami Zjednoczonymi. W 1905 roku powstał pierwszy klub dalmatyńczyka w USA i pierwszą czempionką, która została uznana przez American Kennel Club została Ch. Spotted Diamon w roku 1901. Natomiast w Anglii klub dalmatyńczyka został utworzony w 1890 roku. Wzorzec rasy został opracowany w 1882 roku przez Brytyjczyka. Najbardziej znanym czempionem, zwycięzcą wystawy Crufts został, Ch. Fanhill Faune w roku 1968.
Ich elegancki, dostojny wygląd, duża wytrzymałość i imponująca szybkość sprawiły, że psy tej rasy zaczęły cieszyć się ogromną popularnością wśród arystokracji i stały się psami “powozowymi”, które biegły przed lub obok powozu. Początkowo miały one za zadanie odstraszać potencjalnych napastników lub torować drogę na zatłoczonych ulicach. Jednak z czasem stały się piękną ozdobą. W dzisiejszych czasach dalmatyńczyk stał się psem towarzyszącym.
- Długość życia dalmatyńczyka: 11-13 lat
- Wzrost samca: 56 - 62 cm
- Wzrost suki: 54 - 60 cm
Dalmatyńczyk to smukły, o zwartej, suchej budowie pies towarzyszący, pracujący i stróżujący. Ma wyraźne cechy psa gończego. Cechuje go zwinność, inteligencja, wytrzymałość w czasie pracy oraz bardzo dobrze rozwinięty instynkt łowczy. Jest to rasa energiczna, bardzo aktywna, ale niekoniecznie dobrze znosi mroźną i zimową aure.
Dalmatyńczyk to temperamentny, przyjacielski, bez śladu lękliwości czy rezerwy pies. Pozbawiony nerwowości i agresji. Dalmatyńczyk jest oddany, niezależny i łatwy do ułożenia. Lubi wodę i ruch na powietrzu. Jako stróż, dalmatyńczyk pełni bardziej funkcję informacyjną i odstraszającą intruza, niż obronną. Rasa ta jest zrównoważona, spontaniczna, lubiąca towarzystwo człowieka i zawsze chce być w centrum zainteresowania.
Pamiętajcie o tym, że dalmatyńczyk potrzebuje dużo ruchu, długie, szybkie spacery i woda to jest to, co kocha najbardziej. Jest psem który może biegać maratony. Dlatego rasa ta nie nadaje się dla osób wygodnickich. Uwielbia przebywać wśród ludzi, szczerze oddany całej rodzinie, a dla dzieci jest idealnym kompanem do zabaw. Pamiętajmy jednak o tym, że szczeniaki są zbyt żywiołowe i psotne, aby pozostawiać je sam na sam z małymi dziećmi lub osobami starszymi. Na pewno bardzo dobrze odnajdzie się w domu z ogrodem, gdzie będzie mógł choć trochę spalić swojej energii. Jednak to nie zastąpi mu spacerów, pamiętajcie o tym. Bez większych problemów przystosuje się też do życia w mieszkaniu. Jeżeli natomiast zostanie pozbawiony ruchu, wtedy możemy mieć pewność, że swoją energię wykorzysta w inny sposób, który nam nie będzie odpowiadał. Ucierpią na tym meble i sprzęt domowy.
Dalmatyńczyki są łatwe w ułożeniu i szkoleniu, pod warunkiem, że pracę i socjalizację psa zaczyniemy już w wieku szczenięcym. Dalmatyńczyki mają pewną niezależność charakteru, która u psa pozostawionego samemu sobie doprowadzić może do utrwalenia niechcianych zachowań. Niestety spora popularność tej rasy kilkanaście lat temu, doprowadziła do pogorszenia jakości zdrowotnej, eksterierowej i psychcznej psów. Pojawiły się osobniki znacznie odbiegające od wzorca. Jednak dzięki odpowiedzialnym hodowcom, nastąpił powrót do pięknych, wartościowych i zrównoważonych dalmatyńczyków. Dlatego decyzja o wyboże tej rasy powinna być świadoma, przmyślana.
Szata Dalmatyńczyka jest krótka, lśniąca i nie wymaga długich zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy regularnie szczotkować, aby usunąć wypadającą sierść. Dalmatyńczyki silnie linieją, a ich sierść fruwa w powietrzu opadając na ubrania i meble.
Występują dwie odmiany kolorystyczne, różniące się kolorem cętek, które występuja na białym tle.
- odmiana w czarne cętki
- odmiana w cętki czekoladowe
Cętki powinny być równomiernie rozłożone na cały ciele. Powinny mieć jednakową wielkość ok 2-3 cm średnicy u psów z cętkami czarnymi oraz 2 cm średnicy u psów z cętkami czekoladowymi. Pożądane jest, aby ogon był również w cętki, jednak powinny być one mniejsze niż na tłuowiu. Niepożądane są łaty i powinny być one uznawane za wadę. Cętki nie mogą się zlewać, tworząc w ten sposób większych skupisk. Duże plamy, maść inna niż podstawowe dwie odmiany, niebieskie oczy czy też braki w pigmentacji nosa są niedopuszczalne i traktowane jako wada.
Pamiętajcie o tym, że młode szczeniaki rodzą się całkowicie białe, dopiero po kilku dniach zaczynają pojawiać się cętki.
Sierść jest krótka, twarda, lśniąca i gęsta na całym ciele.
Do najczęstszych chorób jakie mogą występować u Dalmatyńczyków zaliczamy głuchotę. Jest to choroba dziedziczna. Ponieważ to badanie nie jest obowiązkowe w przypadku dalmatyńczyków, warto zapytać się hodowcy czy wykonywał je swoim szczeniakom. Takiemu badaniu poddawane są szczeniaki już 6 tygodniowe.
Kamica moczanowa związana z genetycznie występującą hyperurykozurią, alergie skórne oraz cisawica (pierwotna niedoczynność kory nadnerczy) to choroby, które mogą pojawić się u dalmatyńczyków.
Dalmatyńczyki nie należą do psów wybrednych i zazwyczaj zjadają wszystko co znajdą w swojej misce. Bardzo ważne jest to, ile posiłków będzie jadł Wasz pies. Ilość uzależniona jest od wielu czynników takich jak wiek, stan zdrowia, aktywność psa i waga. Najlepiej, jeżeli pies będzie jadł o stałej porze dnia. Nie należy karmić go przed spacerem jak i po nim, ponieważ może to doprowadzić do powstania skrętu żołądka. W misce dalmatyńczyka powinno się znaleźć białko, tłuszcze, witaminy oraz mikroelementy. Dzięki tym składnikom mamy pewność, że pies prawidłowo będzie się rozwijał, ponieważ dostarczą mu energię i będą utrzymywać prawidłową funkcję całego organizmu. Dieta musi być dobrze zbilansowana, gdyż brak któregoś ze składników odżywczych może prowadzić do pojawienia się różnego rodzaju chorób. Dalmatyńczyki mają wrodzoną skłonność do problemów pojawiających się ze strony nerak. Dlatego ważne jest, aby dla dorosłych psów wybierać karmy, które będą miały w swym składzie mniejszą zawartość białka np 24% - 25%. Zbyt duża ilość puryn jaka występuje w niektórych białkach, może przyczynić się do pogłębienia problemu z nerkami.
Dobrym wyborem będzie zakup odpowiedniej suchej karmy, są one zbilansowane, bogate w mikroelementy i łatwe w podaniu. Karmiąc psa w ten sposób, nie należy zapominać, aby miał dostęp do świeżej i czystej wody. Pilnowanie ilości przyjmowanej wody jest u tej rasy szczególnie istotne, ze względu na tendencję do występowania problemów z nerkami.
Dużą popularnością zaczyna cieszyć się dieta Barf, czyli podawanie psu produktów pochodzenia zwierzęcego w postaci surowej. W przypadku tej diety to właściciel komponuje posiłek i go bilansuje. Warto podawać dodatkowe suplementy: algi, olej z łososia, kryl czy też drożdże browarnicze. Barf to różnorodność: im więcej pies dostaje różnego rodzaju mięsa, tym lepiej. Jednak w przypadku dalmatyńczyków nie każdy gatunek mięsa będzie odpowiedni. Niezależnie jaki rodzaj karmienia wybierzesz, musi on wpływać korzystnie na wygląd i kondycję psa.
