Wyżły fryzyjski, jak wskazuje nazwa, pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej Fryzji, jednej z prowincji na północy Holandii. Kynolodzy uważają, że jest to potomek spanielopodobnych psów gończych, przywiezionych do Holandii przez Hiszpanów. Inna nazwa rasy, „stabyhoun”, wzięła się od holenderskiego zwrotu: „sta me bij”, oznaczającego: „bądź przy mnie” oraz słowa: „houn” (pies). Nie można było wymyślić bardziej trafnej nazwy na tak lojalną i przywiązaną do człowieka rasę psa.
Bliskim kuzynem wyżła fryzyjskiego jest wetterhounm, który różni się od stabyhouna tym, że jego sierść jest poskręcana, a usposobienie znacznie mniej łagodne. Drugą bliską rasą bliską wyżłowi fryzyjskiemu jest holenderski pies na kuropatwy. Stabyhouny były używane już podczas pieszych polowań na ptaki i drobne ssaki. Były skutecznymi pomocnikami myśliwych, ponieważ aportowały chętnie i bezbłędnie.
Pod koniec XIX wieku zagraniczne rasy wyżłów i seterów zaczęły mocno wypierać wyżły fryzyjskie. Niewielka populacja stabyhounów utrzymała się na terenach wiejskich, gdzie zwalczały gryzonie i krety. W latach 30-tych XX wieku podczas Wielkiego Kryzysu powszechnym widokiem w Holandii byli bezrobotni, które przemierzali wioski na rowerach, wioząc ze sobą w koszykach młode stabyhouny, które wynajmowali do zwalczania szczurów, myszy i kretów. Zapanowała moda na małe, mieszczące się w koszyku pieski, co spowodowało masowe zabijanie większych szczeniąt, najczęściej poprzez utopienie. Na szczęście niektóre psy uniknęły tego losu. W 1942 roku po raz pierwszy zaprezentowano na wystawie dwa wyżły fryzyjskie. Ostatnie odnalezione w Holandii stabyhouny wpisano do księgi rodowodowej i rozpoczęto odbudowę pierwotnej, większej odmiany. Historia zakończyła się sukcesem i dziś wyżły fryzyjskie pełnią funkcję psów myśliwskich. Poza rodzimą Holandią rasa w zasadzie nie występuje.
- Długość życia 13 - 14 lat
- Wysokość psa ok 53 cm
- Wysokość suki ok 50 cm
- Waga: 15-20 kg
Wyżły fryzyjskie wykorzystywane były podczas pieszych polowań na drobną zwierzynę, głównie ptactwo. Były skutecznymi pomocnikami myśliwych. To psy doskonale aportujące, które delikatnie chwytały zwierzynę. Wyżły fryzyjskie to psy o bardzo pogodnym usposobieniu. Ich łagodność i żywiołowość sprawia, że lubią zabawę z dziećmi i innymi zwierzętami. Co istotne, nie sprawiają żadnych kłopotów i nie są hałaśliwe. Stabyhouny są przyjazne i nawet obcych ludzi witają z życzliwą ciekawością. Wyżły te, to oddane psy rodzinne. Inteligentne i posłuszne. Bardzo łatwo się je szkoli. Może być dobrym psem stróżującym, jednak pozbawionym agresji.
Do dnia dzisiejszego rasa jest wykorzystywana jako myśliwska. Stabyhouny znane są z tzw. „miękkiego pyska” (postrzeloną zwierzynę chwytają delikatnie). Świetnie pływają i bardzo chętnie aportują z wody. Charakteryzuje je dobra stójka (zastyganie w bezruchu, bez wypłaszania ofiary). Aby w pełni mogły realizować swój potencjał, potrzebują dużo uwagi i miłości ze strony człowieka. Wyżły fryzyjskie mają delikatną psychikę i źle znoszą prowadzenie „twardą ręką”. Nie należą też do psów kanapowych. Dwie godziny dziennie spędzone na intensywnej aktywności na zewnątrz to niezbędne minimum. Stabyhouna najlepiej szkolić w grupie innych psów pod bacznym okiem doświadczonego trenera.
Dbałość o stan sierści wyżła fryzyjskiego opiera się na regularnym czesaniu, a także kontroli uszu, łap i ogona po spacerach. Jest to szczególnie ważne po wycieczkach do lasu oraz pływaniu, aby usunąć wszelkie wplątane we włosy gałązki, kamyczki, źdźbła trawy. Pozwoli to uniknąć stanów zapalnych oraz pasożytów. Kąpanie psa jest koniecznie tylko gdy zabrudzi się intensywnie.
Umaszczenie wyżła fryzyjskiego powinno być:
- czarne
- brązowe
- pomarańczowe z białymi znaczeniami.
- cętki lub dereszowatość na białym tle są dopuszczalne
Sierśc jest długa i gładka. Jedynie na zadzie może być nie- znacznie falista. Na głowie włos krótki. Z tyłu kończyn gęsty i bujny, raczej nie tworzący pióra.
Wyżeł fryzyjski to zasadniczo zdrowa rasa. Z chorób genetycznych najczęściej występują schorzenia typowe dla dużych ras psów: zwyrodnienia i dysplazja stawowa. Do niedawna największym problemem była epilepsja, ale hodowcy starają się eliminować ją poprzez krzyżowanie zdrowych osobników. Zawsze zabezpieczaj psa przed pasożytami, jak kleszcze i pchły, oraz wykonuj regularne badania kontrolne i szczepienia.
Wyżeł fryzyjski nie ma dużych wymagań dietetycznych. Możesz go karmić, podobnie jak inne psy o takiej samej wadze (15-20 kg). Jeśli pies aktywnie poluje, powinien dostawać bardziej kaloryczne posiłki, uzupełnione o suplementy diety, uzgodnione z lekarzem weterynarii.