Wyżeł burboński zaliczany do wyżłów francuskich, wywodzący się z psów gończych o ciężkiej, limfatycznej budowie i nisko osadzonych uszach. Pierwsze wzmianki o wyżle burbońskim pochodzą z Renesansu. W Burbonii, historycznej krainie francuskiej, król Henryk IV, pierwszy z dynastii Burbonów hodował w swoich psiarniach „wyżły o podwójnym nosie”. Rozszczepiony nos, podobnie jak krótki ogon, to cechy typowe dla chowu krewniaczego uznawane za częściowo letalne, czyli prowadzące do śmierci zwierzęcia jeszcze przed narodzinami. Takie typy krzyżowania nieomal doprowadziły do całkowitego wymarcia rasy, ale z drugiej strony, przetrwały najsilniejsze osobniki tworząc nową odmianę wyżła.
W 1908 roku Etienne Dubut, jeden z hodowców rasy potępił chów wsobny i postanowił krzyżować wyżła burbońskiego z wyżłem z Owernii. Kiedy dowiedział się, że dostępne wyżły z Owernii są potomkami angielskich pointerów, postanowił kojarzyć burbony bezpośrednio z tymi drugimi. Przyniosło to wspaniałe efekty, zwłaszcza w kwestii pracy i stanu zdrowia wyżła burbońskiego. Psy Dubut miały wysoką renomę i chętnie były wykorzystywane do reprodukcji przez innych hodowców. Od tego momentu wyżeł burboński stał się psem lżejszym, szybszym i bardziej eleganckim. Widoczne obecnie cechy pointera to wysoko osadzone uszy i zadarty nos. Nikt z miłośników rasy nie wymaga od tych psów słynnego „rozłupanego” nosa.
Po I wojnie światowej, rasie groziło wyginięcie. Hodowcy nie starali się specjalnie o ratowanie populacji ze względu na spadek zainteresowania ze strony myśliwych. W 1925 roku powstał wzorzec rasy i klub hodowców, który nie działał zbyt prężnie i po kilkunastu latach psów nadal ubywało. Ostateczny cios zadała hodowli II wojna światowa. W latach 50-tych klub rozwiązano.
W latach 70-tych podjęto próbę przywrócenia hodowli tego szlachetnego psa. Michel Comte odnalazł mieszańce o cechach wyżła burbońskiego i przystąpił do działania. W 1973 udało mu się zarejestrować hodowlę. W jego ślady poszli inni miłośnicy wyżła burbońskiego. W 1981 klub zrzeszający hodowców i miłośników rasy reaktywowano. Kilka lat później poza Francją hodowle wyżła z Burbonii pojawiły się w USA. W rodzinnym kraju te krótkowłose psy są traktowane głównie jako psy myśliwskie. Niewielu wie, że stanowią oddane i miłe psy do towarzystwa.
- Wysokość psa w kłębie: 51 - 57 cm
- Wysokość suku w kłębie suki: 48 - 55 cm
- Waga psa: 18 - 25 kg
- Waga suki: 16 - 22 kg
Są to psy bardzo przyjazne, inteligentne, posłuszne, a także uwielbiają się przytulać. Uczą się szybko i chętnie. Szkolenia powinno polegać na metodach pozytywnych i być prowadzone z wyczuciem. Współżyją zgodnie z innymi psami oraz zachowują się łagodnie wobec dzieci. Wczesne zapoznanie ich z kotami i innymi zwierzętami pozwoli wszystkim pupilom na zgodne życie w jednym domu. Wyżeł z Burbonii bardzo zżywa się z całą rodziną. Kocha głaskanie i pieszczoty. Wyżły burbońskie potrzebują dużo ruchu. Jeśli nie jesteś myśliwym, zapewnij im częstą i intensywną aktywność, np. wspólne bieganie, lub możliwość towarzyszenia Ci podczas jazdy na rowerze.
Przygotuj się na to, że czasem wykopie dół w ogrodzie lub zniszczy roślinę doniczkową. Jeśli jednak będzie miał dużo różnorodnych rozrywek, codzienną sporą porcję zabawy i ruchu oraz uwagi ze strony właścicieli, pozostanie grzecznym i spokojnym ulubieńcem domu.
Wyżeł z Burbonii może mieć umaszczenie:
- orzechowe z zauważalnym nakrapianiem, włos dokładnie wymieszany
- płowe z zauważalnym nakrapianiem, dobrze wymieszanym
Jak każdy wyżeł krótkowłosy, wyżeł burboński potrzebuje czesania od czasu do czasu (wystarczy to robić raz w tygodniu). Dbaj o czystość uszu psa, aby zapobiegać ewentualnym infekcjom. Sprawdzaj stan uzębienia, czy nie utworzył się na nim kamień.
Wyżły to psy z reguły zdrowe, silne i odporne. Mogą cierpieć na zwyrodnienia stawów spowodowane kontuzjami oraz rozszerzenie się i skręt żołądka, do którego, z uwagi na głęboką klatkę piersiową, mają większe tendencje niż pozostałe rasy.
Aby zapobiegać problemom zdrowotnym i trawiennym, stosuj zbilansowaną dietę zawierającą składniki potrzebne do odbudowy chrząstek stawowych i nie przekarmiaj psa. Podawaj posiłki o stałych porach, zawsze po powrocie do domu, nigdy przed wyjściem na spacer czy zabawą.