Terier tybetański jest bardzo starą rasą, której przedstawiciele w tybetańskich klasztorach uważani byli za zwierzęta święte. Przodkowie tego krzepkiego psa wiele wieków przed naszą erą towarzyszyli tybetańskim lamom w wysokich górach prowadzili stada jaków. Towarzyszyli również koczowniczym plemionom z Azji w ich wyprawach do Europy oraz dali początek wielu europejskim psom pasterskim, np. francuskiemu owczarkowi pirenejskiemu. Nazywane były wtedy: „lago kyi”, czyli tzw. „psy podręczne”
Następnie terier tybetański pomagał rolnikom pilnując bydła w bardzo surowych warunkach, zamieszkując tereny na wysokości powyżej 5000 m. n.p.m. Większe osobniki częściej służyły jako psy pasterskie, mniejsze w świątyniach jako psy stróżujące. Do Anglii pierwsze psy przywiozła lekarka dr Agnes Greig w latach 20-tych XX wieku. Zostały zarejestrowane jako: „lhassa terriery”. Wbrew obecnej nazwie, terier tybetański nie ma w sobie nic z teriera, który znakomicie poluje pod ziemią. Wyglądem przypomina natomiast owczarka staroangielskiego. Dopiero Europejczycy dokonali formalnego podziału psów tybetańskich na trzy rasy: teriera tybetańskiego, lhasa apso i Shih tzu. Ma on usposobienie jeszcze żywsze od innych psów tybetańskich. Łączy w sobie talent, energię oraz entuzjanm psa stróżującego, choć z wyglądu przypomina miniaturowego owczarak staro angielskiego.
- Wysokość psa: 36 - 41 cm
- Długość życia: 14-17 lat
Terier tybetański pomimo swojej nazwy nie jest terierem lecz pasterzem oraz stróżem, który towarzyszył kupcom w drodze do i z Chin. Uważany jest za prawdziwego Świętego Psa Tybetu. Ma w sobie talent, energię i żywe usposobienie niż inne psy tybetańskie jakie możemy znaleźć w grupie 9 FCI.
Towarzyski i pełen inicjatywy w stosunku do znanych sobie osób. Terier tybetański jest inteligentnym i zrównoważonym psem. To lojalny towarzysz, przyjacielski i czujny. Nie jest psem skłonnym do bójek, a w stosunku do obcych mu osób jest powściągliwy.
Terier tybetański to bardzo aktywny pies zwłaszcza w wieku szczenięcym. Potrzebuje sporej aktywności, np. może brać udział w zawodach sportowych, jak agility. Chętnie jako już w pełni rozwinięty pies będzie towarzyszył w trakcie jazdy na rowerze. Doskonale odnajdzie się na torze przeszkód. Uwielbia również spokojne i długie wędrówki. Zabawy i towarzystwo dzieci sprawiają mu przyjemność, o ile dzieci im mu nie dokuczają. Z kotami powinien być zapoznany jak najwcześniej, aby współżyć z nimi harmonijnie. z innymi psami może wchodzić w konflikt.
Nie lubi być sam, ponieważ bardzo przywiązuje się do ludzi i najchętniej spędzałby z nimi każdą wolną chwilę. Mimo okazywanego niekiedy uporu można go konsekwentnie wychować. Szkolenie należy prowadzić bez podnoszenia głosu, ponieważ terier tybetański jest bardzo wrażliwy oraz wyczulony na intonację. Wrodzona ostrożność skłania go do nieufności wobec obcych, dlatego niezawodnie ostrzega właścicieli, gdy usłyszy jakieś podejrzane dźwięki. Jest czujny lecz nie szczeka bez powodu.
Długi włos teriera tybetańskiego psa wymaga regularnej pielęgnacji. W celu uniknięcia sfilcowań i usunięcia luźnych włosów należy go codziennie szczotkować, ze szczególną uwagą skierowaną na łapy, brodę i zad. Psa trzeba kąpać co kilka tygodni, a także usuwać włosy z przewodów słuchowych oraz rosnące pomiędzy opuszkami palców.
- biała
- złocista
- kremowa
- szara
- czarna
- łaciata
- trójbarwna
Praktycznie dopuszczalna jest każda maść z wyjątkiem czekoladowej i wątrobianej.
Schorzenia, jakie mogą spotkać teriera tybetańskiego to wypadnięcie krążka dyskowego lub schorzenia oczu wynikające z zaniedbań pielęgnacyjnych.
Dieta teriera tybetańskiego powinna być zbilansowana. Rozważ przejście na Barf. Polega ona na podawaniu surowego mięsa, mielonych kości, warzyw i owoców. Uzupełniona jest o surowe dodatki (jaja, ryby, nienasycone kwasy tłuszczowe). Kości mogą być podawane w postaci zmielonej i stanowią dobre źródło wapnia i fosforu, podroby – to bomba witaminowa zwłaszcza witamin z grupy B, a warzywa i owoce – to błonnik i dobre węglowodany. Dodatkowo stosując ten rodzaj żywienia sam przygotowujesz posiłki i wiesz co w danym dniu będzie jadł Twój pupil. Należy także pamiętać, że dieta Barf opiera się na różnorodności, im więcej różnych gatunków mięs, tym lepiej dla psa.
Jeżeli jednak wolisz, aby pies pozostał na suchej karmie, to wybierz bezzbożową. Dobra sucha karma to taka, która w swym składzie będzie miała co najmniej 30% suszonego lub świeżego mięsa.
