Nazwa tego teriera pochodzi od nazwy niewielkiej walijskiej wsi, gdzie wyhodowano go pod koniec XIX wieku. Jego twórcą został John Edwards z Sealyham, który w okresie 1850-1891 rokiem pracował nad stworzeniem niewielkiego, bystrego, niezbyt wymagającego i energicznego psa. Skrzyżował m.in. Welsh Corgi Pembroke, Cheschire Teriera, Dandie Dinmont Teriera, Foksteriera szorstkowłosego oraz, wymarłego już, białego angielskiego Teriera. Czworonogi powstałe w wyniku krzyżowania poddawane były testowi odwagi. Każde siedmiomiesięczne szczenię, które bało się wejść do lisiej nory, były od razu zabijane.
Edwardsowi udało się uzyskać odważnego i ciętego psa, który nie zawaha się wejść do nory za lisem czy borsukiem. To nieustraszony, twardy myśliwy, polujący także na wydry, łasice, tchórze, króliki, gronostaje i wiewiórki. W 1903 roku po raz pierwszy zaprezentowano go publicznie. W 1908 roku otworzono pierwszy klub Sealyham Terierów.
Popularność Sealyham terriera wzrosła po pierwszej wojnie światowej. Psy trafiły wówczas do USA, gdzie bardzo szybko podbiły serca m.in. Humphreya Bogarta, Bette Davis, Elizabeth Taylor oraz Agathy Christie. Uwielbiała go także brytyjska rodzina królewska, w której król Jerzy V posiadał Sealyham teriera o imieniu Jack. Obecnie Sealyham terrier to bardzo rzadko spotykana rasa psów.
- Długość życia 12 - 14 lat
- Wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 31 cm
- Waga psa ok 9 kg
- Waga suki 8,2 kg
Nowoczesny Sealyham terrier jest zbyt ciężki, niezgrabny i zbyt mocno owłosiony, żeby dalej być psem na polowania. Sealyham terrier to dobry pies rodzinny, który wobec dzieci jest przyjazny. Chętnie biega i bawi się. W stosunku do innych psów bywa zaczepny i lubi bójki. To pies zrównoważony, odważny i bardzo aktywny na powietrzu, a spokojny w domu. Potrafi głośno szczekać, ale tylko wtedy, gdy wyczuje niebezpieczeństwo. Pozostaje wesoły również w podeszłym wieku. Sealyham terriery są bardzo lojalne i uważne. Jest to na ogół inteligentny pies, który łatwo się uczy, ale może od czasu do czasu próbować podważyć Twój autorytet. W takich przypadkach zamiast karcić psa, należy postępować konsekwentnie.
Sealyham terrier zachowuje się poprawnie wobec innych psów. Aby tak samo odnosił się do kotów i innych zwierząt domowych, należy go zaznajomić z nimi za młodu. Dorosły pies będzie żył zgodnie z dziećmi, jeśli jako szczeniak miał z nimi pozytywny kontakt. W stosunku do gości jest przyjazny lub ostrożny – wiele zależy od wczesnego przyzwyczajenia.
Psy tej rasy mają przeciętne wymagania ruchowe i zazwyczaj przystosowują się do okoliczności. Nie zmienia to faktu, że Sealyham terrier lubi opuścić swoje posłanie i wyjść na długi spacer po lesie. Zazwyczaj lubi grzebać w ziemi, co trzeba mieć na uwadze, jeśli się ma urządzony ogródek.
Sealyham terrier musi być systematycznie szczotkowany i czesany, a przynajmniej trzy razy w roku trymowany. Ponieważ pieski te są niskie, często ze spaceru wracają z brudnym brzuchem. Dlatego też, po każdym takim spacerzę należy jego brzuch i łapy wytrzeć wilgotnym ręcznikiem. Pozostawione błoto może powodować podrażnienie skóry i świąd.
Maść jest czysto biała lub biała z cytrynowymi, płowymi, szarymi lub borsuczymi łatkami na głowie i uszach. Łaty czarne i nakrapiane nie są pożądane.
Najczęstsze choroby Sealyham terrierów to:
- schorzenia dermatologiczne, np. zespół Waardenburga-Kleina
- jaskra
- dysplazja siatkówki z jej odklejeniem
- postępujący zanik siatkówki (PRA)
- zaćma
- pierwotne zwichnięcie soczewki
Czasem występuje wrodzona głuchota.
Sealyham teriery mają dobry apetyt. Odpowiednia będzie karma przeznaczona dla ras małych. Jadłospis powinien być urozmaicony bogaty w składniki odżywcze, dzięki którym nasz pies nie będzie miał problemów skórnych i długo będzie się cieszył zdrowiem. Decydując się na suchą karmę, wybierz taką, w której nie będzie zbóż. Omijaj karmy marketowe, gdyż ich skład pozostawia dużo do życzenia. Zazwyczaj mają one od 4 - 7% produktów pochodzenia zwierzęcego. Produkty te nie mają nic wspólnego z mięsem. Dobra karma to taka, która na pierwszych miejscach swojego składu zawiera suszone mięso lub mączkę mięsną z danego zwierzaka, a także świeże mięso.
Kolejny sposób żywienia to dieta Barf oparta tylko i wyłącznie na mięsie surowym z dodatkiem surowych podrobów i mięsnych kości. Barf to różnorodność, im więcej pies dostaje różnego rodzaju mięs, tym lepiej.
