Bedlington terrier został wyhodowany w zagłębiu węglowym Northumberland w Anglii, gdzie przyuczano go do polowania na szczury i myszy, a także wydry i lisy. Z początku znany jako rothbury terrier, miał pierwotnie cięższe ciało i krótsze kończyny. Pod koniec XVIII wieku został skrzyżowany z whippetem, dandie dinmontem i prawdopodobnie psami w typie pudla. W wyniku krzyżówki uzyskano wyższą, ładniejszą i szybszą rasę.
Bedlington terrier zachował jednak swoją szybkość i odwagę. Pierwszym przedstawicielem rasy był Old Flint, należący do właściciela ziemskiego, Trevelyana. W XVIII wieku każdy górnik w Newcastle miał bedlington terriera, który towarzyszył mu w domu, kopalni i piwiarni.„Nowy” bedlington terrier stał się marzeniem kłusowników i zyskał miano „psa cygańskiego”. Towarzyszył także domokrążcom i włóczęgom. Stopniowo przedstawiciele rasy zostali uszlachetnieni, by stać się doskonałymi towarzyszami człowieka, zaś sztuka strzyżenia i trymowania nadała ostateczną linię jego wyglądowi. Klub Miłośników Bedlingtona został założony w Anglii w 1877 roku.
- Długość życia: 12 - 14 lat
- Wysokość w kłębie wynosi: 41cm
- Waga: 8 - 10kg
Bedlington terrier to pełen wdzięku, dobrze umięśniony pies, wyróżniający się przede wszystkim kształtem czaszki. Z całą pewnością możemy go zaliczyć do najszybszych średnich terierów. Ten fascynujący, osobliwy pies, choć z wyglądu przypomina owieczkę, nie zalicza się wcale do łagodnych zwierząt. Bedlington terrier jest szybki, śmiały i zacięty. To typowy terrier: jest sympatyczny, radosny, bystry odważny i pewny siebie.
Bedlington terrier jest psem pełnym gracji i elegancji. To czarujący i lojalny pupil, kochający swoją rodzinę. Jest to pies łatwy do ułożenia i uwielbiający dzieci. Obdażony jest dobrym charkterem, dumny, nie jest lękliwy ani nerwowy. Ma zrównoważony charakter, jednak wykazuje silny instynkt łowiecki, zwłaszcza w stosunku do mniejszych zwierząt. Ze względu na jego małe rozmiary, doskonale wpasuje się do życia w mieście i w mniejszym mieszkaniu. Należy jednak pamiętać, że potrzebuje on sporej dawki ruchu i kreatywnych zajęć. Zwykły spacer staje się dla niego zbyt nudny. Decydując się na tę rasę, trzeba pamiętać, że nie nadaje się on do rodziny ze zbyt małymi dziećmi, które mogą traktować go jak owieczkę. Terier nie lubi zbyt dużej wylewności i czułości ze strony malutkich pociech. Dlatego bardzo ważne jest, aby przygotować dzieci do obecności Bedlingtona w domu.
W stosunku do obcych sobie psów, jest raczej opanowany, ale kiedy zostanie zaczepiony, odpowie szybko i nieustraszenie. Pamiętajmy, że jak każdy terier wymaga wczesnej i prawidłowej socjalizacji. Konsekwentnego wychowania oraz szkolenia z podstawowych zasad posłuszeństwa.
Bedlington swoją energię doskonale spali na torze przeszków i podczas innych psich sportach kynologicznych. Uczy się niebywale szybko, pod warunkiem, że wykażemy się kreatywnością i będziemy mieć w kieszeni sporą ilość smakołyków.
- niebieski
- wątrobiane
- piaskowe z podpaleniami lub bez
Ciemna pigmentacja jest pożądana.
Sierść Bedlingtona teriera jest bardzo specyficzna. Gęsta, wyraźnie odstająca lecz nie jest szorstka. Ma tentencję do skręcania, szczególnie widoczne jest to na głowie i kufie.
Pielęgnacja tej rasy to dość skomplikowany proces. Pierwsze strzyżenie bedlington terriera powinno być zarezerwowane dla specjalisty. Kolejne strzyżenia najlepiej wykonywać kilka razy do roku. Jedną z większych zalet rasy jest fakt, że bedlington terrier nie linieje, a jego sierść jest bardzo delikatna i pozbawiona woni. Na co dzień wystarczy mu staranne wyczesywanie sztywną szczotką.
Bedlington terrier to rasa zdrowa, odporna i długowieczna. Dobrze znosi każdą pogodę. Z chorób dziedzicznych zdarza się u nich nietolerancja pokarmowa nadmiaru miedzi w żywności, czego efektem może być marskość wątroby i schorzenia systemu nerwowego. Ponadto zdarzają się dziedziczne wady anatomiczne, jak deformacja mostka, wklęsłość i wypukłość żeber, wyczuwalne i widoczne złamania ogona lub niewłaściwie ustawione do wewnątrz kły żuchwy. Wykazuja tendencje do chorób oczu, wad ze strony układu kostnego.
Przed zakupem pieska warto zastanowić się, czym będziemy go karmić. Czy będzie to sucha karma, mokra karma czy też posiłki będziemy sami przygotowywać. Pamiętajmy, że pies jest mięsożercą, jego przewód pokarmowy i zęby doskonale są przygotowane do spożywania produktów zwierzęcych. Dlatego doskonałym rozwiązaniem dla czworonożnego przyjaciela będzie dieta Barf.
Podstawą tej diety jest surowe mięso, surowe podroby, mięsne kości, ryby i w mniejszej ilości warzywa i owoce. Produktów tych jednak nie mieszamy z makaronem czy kaszą. Stosując tę dietę podajemy psu to co najlepsze. Mięso w postaci surowej jest bogate w składniki odżywcze, które są niezbędne do prawidłowego rozwoju psa. Jest też cennym źródłem witamin, składników mineralnych ( żelazo, cynk, selen), dostarcza kolagen, który jest niezbędny przy rozwoju młodych szczeniąt. Również tłuszcze zwierzęce są ważne w tej diecie, gdyż to doskonałe źródło energii. Barf to różnorodność, im więcej różnego rodzaju mięs podajesz, tym lepiej. Dieta ta nie może być monotonna. To Ty decydujesz co w misce Twojego przyjaciela się znajdzie. Zanim jednak zdecydujesz się na ten rodzaj karmienia, warto swoja wiedzę na ten temat poszerzyć.
W przypadku karmienia suchą karmą jest o wiele łatwiej i prościej. Wybierając ją spośród różnych karm na półce, przeczytaj skład. Dobra karma nie powinna mieć zbóż, natomiast sporą zawartość mięsa.
