To największy z czterech szwajcarskich psów górskich, z których najbardziej znany jest berneński pies pasterski. Rasa ta towarzyszyła już średniowiecznym konfederatom szwajcarskim w walkach. Mało brakowało, a w 1489 roku burmistrz Zurychu prawie by je wytępił, argumentując, że zagrażają winnicom i łownej zwierzynie.
Jedna z teorii głosi, że rasa ta jest spokrewniona z rottweilerami i innymi psami rzeźnickimi, które licznie hodowano w okresie XVII-XIX wieku. Duży szwajcarski pies pasterski pochodzi od molosa sprowadzonego na północ przez wojska rzymskie oraz od miejscowych psów pasterskich. Były one używane jako psy pociągowe, pasterskie i obronne. Potrafiły ciągnąć ciężar pięciokrotnie większy od swojej wagi. Pracowały dniami i nocami, w trudnych warunkach. Przez ten styl życia obecnie są psami chętnymi do współpracy z człowiekiem, łagodne w stosunku do innych zwierząt oraz terytorialne. Oznacza to, że będą pilnowały swoje terytorium, a same nie będą z niego uciekały. Pod koniec XIX wieku rasa była najpopularniejszą występującą na Wyżynie Szwajcarskiej. W związku z rosnącą modą na psy angielskie i francuskie oraz bernardyny i berneńskie psy pasterskie, na początku XX wieku duży szwajcarski pies pasterski nie był już tak popularny. Swoje oficjalne uznanie zawdzięcza Albertowi Heim oraz Franzowi Schertenleibowi z Emmental. Nalegali oni, by pokazać psa na wystawie w 1908 roku. Rok później rasę uznało Szwajcarskie Towarzystwo Kynologiczne, a trzy lata później powstał klub jej miłośników. Wzorzec FCI opublikowano w lutym 1939 roku.
- Długość życia: 10 - 11 lat
- Wysokość psa w kłębie wynosi: 65 - 72 cm
- Wysokość suki w kłębie wynosi: 60 - 68 cm
Duży szwajcarski pies pasterski to trójkolorowy, masywny, grubokościsty i dobrze umięśniony pies. Charakteryzuje go wytrzymałość i ruchliwość. To pies ufny, uważny, czujny i pozbawiony lęku. W sytuacjach powszednich, dobroduszny i oddany bliskim osobom. Pewny wobec obcych, o średnim temperamencie. Jest to najstarszy, a zarazem największy przedstawiciel szwajcarskich psów pasterskich. W różnych regionach Szwajcarii wyodrębniły się różne typy psów, ale pełniły one podobne funkcje. Pilnowały swoich domów, pasterzy, a także były wykorzystywane jako psy pociągowe.
Duży szwajcarski pies pasterski to urodzony stróż i pies towarzyszący człowiekowi. Cechuje go instynkt terytorialny, duża odwaga oraz czujność. To wierny, łagodny pies, który w stosunku do swoich opiekunów, a także dzieci jest uczuciowy, cierpliwy i wierny. Uwielbia pieszczoty i towarzystwo człowieka. Z natury jest spokojny i chętnie, jeżeli nie ma do wykonania pracy lubi poleżeć na wygodnej kanapie. To pies, który chętnie współpracuje ze swym przewodnikiem. Jednak wymaga on od niego dużo cierpliwości i kreatywności. Przy powtarzaniu tych samych czynności szybko się nudzi. Ze względu na są siłę, powinien być wychowywany przez osoby starsze, a pod czas zabawy z dziećmi lepiej mieć go na oku. Z łatwością szwajcar może je przewrócić.
Duży szwajcarski pies pasterski dojrzewa długo i ten fakt należy wziąć pod uwagę przystępując do szkolenia w odpowiednim momencie. Pies tej rasy ma również tendencję do testowania cierpliwości opiekuna.
Rasa jest raczej dla osób silnych, zdecydowanych i aktywnych, najlepiej mieszkających za miastem. W gruncie rzeczy duży szwajcarski pies pasterski to pies wiejski, który swój całkowity potencjał pokazuje żyjąc na wsi, gdzie ma dużo ruchu i przestrzeni. Ze względu na duże potrzeby ruchowe oraz inteligencję, pies musi mieć zapewnione długie spacery w różne ciekawe miejsca, możliwość swobodnego wybiegania się oraz różnorodne zabawy. Uwielbia aportowanie, tropienie czy wyszukiwanie przedmiotów. Doskonale sprawdzi się również na torze przeszkód oraz w zawodach ciągnięcia wózków. Duży szwajcarski pies pasterski toleruje obecność innych zwierząt i niechętnie wdaje się w bójki.
Duży szwajcarski pies pasterski
Pielęgnacja tej rasy nie jest pracochłonna, ani czasochłonna. Wystarczy regularnie go wyczesać zwłaszcza w okresie linienia. Obserwujmy też uszy, czy nie są zaczerwienione i czy nie wydobywa się z nich przykry zapach. Ze względu na ich budowę mogą pojawić się stany zapalne.
Czarne z brązowo - czerwonym podpaleniem i symetrycznymi często białymi znaczeniami. Białe znaczenia występują na głowie, kufie, od podgardla aż do klatki piersiowej tworząc jednolity kwadrat. Dopuszczalny jest biały kołnierz lub biała plama na karku.
Włos okrywowy jest dwuwarstwowy i gęsty. Średniej długości włos okrywowy z gęstym podszerstekiem, możliwie ciemnoszary do czarnego. Dopuszczalny jest krótki włos okrywowy przy prawdziwym podszerstku.
Duży szwajcarski pies pasterski miewa problemy z układem ruchowym, np. dysplazję stawów biodrowych. Ze względu na duże gabaryty ma predyspozycje do skrętu żołądka. Zdarzają się przypadki alergii lub choroby oczu (wywijanie się powieki do zewnątrz lub na zewnątrz: entropium i ektropium).
Rasa ta wymaga żywienia wysokogatunkowym pokarmem, bez względu na to, czy zdecydujesz się na BARF, gotową karmę, ważne, by dostarczały psu białka, aminokwasów, witamin i minerałów oraz niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych. Sucha karma powinna być bez zbóż, z dużą procentową zawartością mięsa, z naturalnymi konserwantami. Natomiast dieta Barf to różnorodność surowych mięs, podrobów i mięsnych kości z dodatkiem warzyw, owoców i w razie konieczności różnego rodzaju suplementów typu sproszkowany kryl, algi, drożdże browarnicze.
Duży szwajcarski pies pasterski ma dość wrażliwy układ trawienny. Jest to rasa łakoma, która pochłania jedzenie szybko, dlatego możesz zakupić specjalne miski z wypustkami spowalniające wyciąganie pokarmu, a także podawać psu mniejsze, ale częstsze porcje jedzenia.
