Berneński pies pasterski do obecnego kantonu Berno w Szwajcarii przybył z armią Cezara, a następnie był tam hodowany.
Początkowo jego nazwa brzmiała: „durrbachler”, ze względu na liczne występowanie w rejonie Durrbachl. Ze względu na uroczy wygląd i charakter ten wiejski pies szybko zdobywał serca letników podróżujących po terenach wiejskich, którzy chętnie kupowali szczenięta. Tak berneński pies pasterski trafił ze wsi do miast.
Podobnie jak inne szwajcarskie psy górskie, np. great swiss, berneński pies pasterski posiada cechy mastifa. Sądzi się, że berneński pies pasterski to potomek starożytnego greckiego i rzymskiego molosa, z dostrzegalną domieszką krwi rottweilera, bernardyna i nowofundlanda. W latach 20-tych XX wieku w Zurychu odkryto wykopalisko z czaszką psa bardzo przypominającego właśnie berneńskiego psa pasterskiego. W rodzimym kraju pracował jako pies ciągnący wózki z mlekiem po zboczach gór. W 1902 roku pokazano go na wystawie. W 1913 roku zamiast nazwy durrbachler zaproponowano: „berneński pies pasterski”.
W latach 40-tych XX wieku hodowcy uznali, że rasa nieco odbiega od modelu berneńczyka i jednorazowo wprowadzili do rodowodu domieszkę krwi czarnego nowofundlanda. Zaowocowało to bardziej krępą sylwetką, lepszym stanem zdrowia oraz częściowo poprawą cech charakteru berneńczyka.
- Długość : 6 - 9 lat
- Wysokość psa w kłębie wynosi: 64 - 70 cm, idealny wzrost to 66 - 68 cm
- Wysokość suki w kłębie wynosi: 58 - 66 cm idealny wzrost to 60 - 63 cm
Berneński pies pasterski to długowłosy, trójbarwny, więcej niż średniej wielkości pies. Mocny i ruchliwy pies użytkowy o mocnych kończynach, harmonijny i proporcjonalnie zbudowany. Jest pewny, uważny, czujny i odważny w codziennych sytuacjach. Łagodny i oddany w stosunku do zaufanych osób, pewny siebie i przyjazny w stosunku nieznajomych. Ma średni temperament, łatwy do ułożenia.
Berneński pies pasterski, to zrównoważony, czujny i przyjazny przyjaciel rodziny. Jest oddany i lojalny wobec opiekuna. To spokojny, inteligentny pies, który rzadko kiedy szczeka. Wychowanie berneńskiego psa pasterskiego wymaga zrównoważonego, konsekwentnego i bardzo uczuciowego podejścia. Pies szybko się uczy i jest wrażliwy na głos. Psy tej rasy doskonale odnajdą się w psich sportach typu dog carting lub obiedience. To także znakomity wodny ratownik. Uwielbia zabawy w wodzie typu ciągnięcie pontonu, a także aportowanie różnych przedmiotów z wody. Przyszły właściciel, może również uczestniczyć ze swoim pupilem w szkoleniach na psa towarzyszącego.
Berneński pies pasterski to rasa inteligentna, która szybko przyswaja wiedzę. Chętnie i szybko się uczy, pod warunkiem, że zaczniemy z nim ćwiczyć od samego początku. Im wcześniej tym lepiej. Należy pamiętać, że z tej małej 9 tygodniowej okruszyny wyrośnie silny i mocny pies. Nie wolno też zapomnieć o jego socjalizacji. Warto zabierać ze sobą swojego pupila nie tylko na spacery po lesie, ale również na spacer po miejskich, zatłoczonych i ruchliwych ulicach. Będziemy mieli wtedy pewność, że wyrośnie z niego pewny siebie, znający otaczający go świat pies.
Jest dobrym psem stróżującym, choć jego pilnowanie nie będzie polegało na regularnych obchodach ogrodzenia i częstym szczekaniu. Nadejście nieznanych mu gości oznajmi szczekaniem, ale potem zacznie ich obserwować. Niektóre berneńczyki są dominujące wobec innych psów. Psa należy regularnie wyprowadzać na długie spacery i weekendowe wycieczki za miasto i pozwolić mu na bieganie bez smyczy, tam gdzie to bezpieczne. Codzienny spacer, który trwa 2-3 godziny to nie jest dla berneńczyka za długo, chyba, że tempo jest bardzo intensywne. Nie jest psem wyczynowcem, za to długodystansowcem z pewnością. Ze względu na silny instynkt terytorialny berneński pies pasterski pilnuje się swojej rodziny i nie ma tendencji do uciekania.
Berneński pies pasterski wymaga systematycznego szczotkowania, najlepiej metalową lub drewnianą szczotką o gęstych zębach. Szczególna uwagę należy zwracać przy szczotkowaniu na okolice uszu, na tzw portki oraz ogon. W tych miejsca lubią tworzyć się kołtuny. Ze względu na klapnięte ucho i mały dostęp do niego powietrza, może dochodzić do zapalenia ucha.
Maść jest kruczoczarna, z obfitymi rudobrązowymi znaczeniami na policzkach, nad oczami, na łapach i klatce piersiowej. Na głowie, piersiach i kończynach występuje odrobina koloru białego. Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenia na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg.
Sierść jest długa, błyszcząca, prosta lub lekko sfalowana.
Niestety zdrowie tego pięknego psa to najsłabszy punkt. Oprócz chorób, na jakie cierpią duże rasy, takie jak dysplazje, skręt żołądka u bernisi stwierdzono choroby oczu, powiek, zaburzenia układu immunologicznego, choroby metaboliczne niestety warunkowane genetycznie. Niestety najczęściej występujące choroby to padaczka, mielopatia zwyrodnieniowa, histiocytoza złośliwa, chłoniak oraz kłębuszkowe zapalenie nerek oraz dysplazja nerkowa. Decydując się na tę rasę, należy z głową wybrać dobrą hodowlę, w której psy mają zrobione wszystkie niezbędne prześwietlenia, testy i badania w kierunku chorób.
Berneńskie psy pasterskie potrzebują diety najwyższej jakości. Dobrze zbilansowanej, bogatej w niezbędne składniki odżywcze, dzięki którym będzie mógł się prawidłowo rozwijać. Jedny ze sposobów karmienia tego pięknego puchacza jest dieta Barf. Barf to nic innego jak przygotowywanie posiłków z surowych produktów pochodzenia zwierzęcego, czyli surowe mięso, podroby, mięsne kości, tłuszcza. Barf to przede wszystkim różnorodność. Im więcej różnego rodzaju mięsa, tym lepiej dla naszego pupila. Barf to także surowe warzywa i owoce, ale nie makarony, kasze czy ryż. W tym przypadku to właściciel bilansuje dietę i to od niego zależy co poda w danym dniu psu. Stosując ten rodzaj żywienia, wiem co ląduje w misce naszego czworonożnego przyjaciela. Nie należy także zapominać o dodatkowych suplementach typu olej z łososia, algi, drożdże browarnicze itd. Warto zawsze zrobić podstawowe badania krwi naszemu psu, aby sprawdzić czy wszystkie parametry są w normie, a jak nie to w miarę szybko zmodyfikować dietę.
Drugi sposób karmienia, to sucha karma. Należy wybierać ją starannie czytając jej skład. Nie kupuj karmy, która ma w swych składzie zboża i znaczną ilość węglowodanów. W suchej karmie podstawą jest mięso świeże lub suszone, a nie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego czy też mączki kostne. Dla szczeniaka wybieraj karme dedykowaną dla szczeniąt ras dużych. Warto też zapytac hodowce odnośnie podawania suplementów wspomagających rozwój chrząstek i stawów.
