Pies faraona pochodzi od pierwotnego psa afrykańskiego, który towarzyszył fenickim żeglarzom podczas wypraw morskich. Najstarsze wizerunki chartów o dużych, stojących uszach, przypominające Anubisa – mitycznego ducha opiekującego się przeprawą zmarłych, pochodzą z Egiptu z okresu 3800-2600 r. p.n.e. Pewna liczba tych psów przybyła na Maltę. Po przejęciu wyspy w 1800 roku Anglicy zainteresowali się nimi i nadali im nazwę: „psy faraona”, z racji podobieństwa do chartów przedstawianych często na licznych starożytnych zabytkach egipskich.
Psy faraona występują w niezmienionej od tysięcy lat postaci na wyspach basenu Morza Śródziemnego (Baleary, Malta, Wyspy Kanaryjskie, Sycylia czy Kreta). Nazywane są tam: „kelb tal fenek”, czyli: „pies królika” lub: „chart maltański”. Pies faraona od zawsze był bowiem postrachem królików. Ma nadzwyczajny słuch i polując, posługuje się nim na równi ze wzrokiem.
Po raz pierwszy psy faraona trafiły do Wielkiej Brytanii w latach 20-tych XX wieku. W 1935 archeologowie pracujący na wykopaliskach w Gizie odkryli inskrypcję, że taki właśnie pies na rozkaz królów Górnego i Dolnego Egiptu został pochowany podczas pełnej ceremonii rytualnej, należnej wielkim ludziom Egiptu.
Lata 60-te XX wieku to wzrost popularności psa faraona na całym świecie. Rasę uznało FCI w 1977 roku. Dużą popularność zyskała w Wielkiej Brytanii i w Skandynawii.
- Idealna wysokość psa: 56 cm
- Idealna wysokość suki: 53 cm
- Waga psa: 20 - 25 kg
- Długość życia: 15-17 lat
Pies faraona jest średniej wielkości psem o szlachetnej postawie, kształtnej sylwetce i pełen wdzięku. Jest silny, bardzo szybki, o swobodnym, lekkim chodzie i czujnym wyrazie.
Pies faraona to przyjacielski i czuły towarzysz. W odróżnieniu od większości ras pierwotnych, szuka głębokiego i bliskiego kontaktu ze swoim właścicielem. To wrażliwy, inteligentny pies o wesołym i ufnym usposobieniu. Jest bardzo inteligentny i bywa niezależny. Dlatego jego najlepszych przewodnikiem, będzie osoba, która miała do czynienia z psami i potrafi zapanować nad jego temperamentem. Podstawa w jego wychowaniu to konsekwencja, cierpliwość i opanowanie. W czasie szkolenia najlepiej jest zastosować pozytywne metody oparte na zabawie, chwaleniu i nagradzaniu. To psy, które rewelacyjnie sprawdzą się jako sportowcy. Doskonale poradzą sobie na torach przeszków, joggingu, coursingu.
Pies faraona lubi być zawsze w centrum uwagi. Ponieważ wykazuje instynkt myśliwski i potrafi skakać naprawdę wysoko, jego wybieg i ogrodzenie domu powinny być solidnie zabezpieczone. W kontakcie z obcymi sobie osobami wykazuje sporą rezerwę. Psy te bywaja uparte i walczene.
W domu zachowuje spokój i jest miły dla dzieci. Koty i inne czworonogi nie są ich wymarzonymi towarzyszami, gdyż pies faraona traktuje je jako zdobycz. Niemniej przy właściwym wychowaniu szczeniaka jest możliwa koegzystencja pod jednym dachem. Psy tej rasy są dość dominujące wobec innych psów. Obcych traktują z rezerwą. Pies faraona potrzebuje dużo ruchu i przestrzeni, więc najlepiej by mieszkał w domu z ogrodem poza miastem. Należy mu pozwolić wybiegać się swobodnie, np. przy rowerze albo zapewnić udział w wyścigach psów. To zrównoważony, nienarzucający się, odważny i lojalny pies.
.webp)
Pies Faraona
Szata psa faraona nie wymaga szczególnej pielęgnacji, ze względu na bardzo krótka sierść. Od czasu do czasu wystarczy go przetrzeć wilgotna szmatką. Szczególną uwagę należy zwrócić na stan zębów, gdyż rasa ta ma tendencję do odkładania się kamienia nazębnego. Pozostawienie go, przyczyni się do ich wypadania.
Krótka, gładka i lśniąca sierść ma umaszczenie płowe (od nasyconej brązowej do kasztanowej) z białymi znaczeniami. Pożądany biały koniuszek ogona.
Pies faraona to rasa zdrowa i długowieczna, z uwagi na to, że od tysięcy lat nie była modyfikowana. Rasa jest jednak nadwrażliwa na wiele leków, środków owadobójczych oraz znieczulających. Zanim podasz psu jakikolwiek preparat leczniczy, zasięgnij porady u hodowcy lub weterynarza, czy rasa nie jest na nie uczulona. Moga pojawiać się również alergie.
Pies faraona ma dobry apetyt i zje wszystko, co mu się poda. Uważaj by go nie przekarmiać. Jest to bardzo ważne już od pierwszych dni życia. W pożywieniu szczeniaka ilość białka, witamin i minerałów nie powinna przekraczać dziennego zapotrzebowania. Młody pies powinien rosnąć powoli i nie przybierać szybko na wadze. Ponadto, rasa ma skłonność do rozszerzenia się i skrętu żołądka, więc posiłki podawaj mniejsze i nigdy bezpośrednio przed ani po wysiłku, czy spacerze.
