Islandzki szpic pasterski, zwany niekiedy psem islandzkim, to jedyna rasa z tej wyspy. Jego poprzednicy trafili na Islandię razem z norweskimi Wikingami, którzy w okresie IX i X wieku zasiedlali okolice. Przywiezione szpice miały za zadanie strzeżenie owiec przed drapieżnikami.
Szpice nordyckie są przodkami wielu skandynawskich ras, jak norweski buhund oraz szwedzki i fiński lapphund. W ciągu wieków na Islandii szpice pasterskie znakomicie zaadaptowały się do surowych warunków i klimatu wyspy. Dość szybko opracowano wzorzec rasy, którą w 1905 roku uznał Angielski Kennel Club. Niedługo potem pies islandzki był zagrożony wymarciem, wskutek nosówki przywiezionej na wyspę przez inne psy. Szpice islandzkie nie wykształciły wystarczającej odporności na tę chorobę, więc zaczęły masowo umierać. W latach 30-tych wybuchła natomiast epidemia tasiemca bąblowca. Władze zabroniły posiadania psów, więc wiele psów islandzkich zabito.
Aby odbudować populację po tych epidemiach, na Islandię sprowadzono psy z Danii. W 1969 roku powstał Islandzki Związek Kynologiczny, którego celem było ocalenie islandzkiego szpica pasterskiego. 10 lat później powstał klub miłośników rasy. Obecnie pies islandzki nie należy do popularnych, ale populacja utrzymuje się na stałym poziomie. Pies islandzki jest hodowany zazwyczaj w krajach skandynawskich oraz Niemczech, Holandii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.
- Długość życia: 12 - 15 lat
- Wysokość psa w kłębie to: 42-46 cm
Wieki współżycia z ludźmi uczyniły z psa islandzkiego pojętnego, dynamicznego oraz przywiązującego się do rodziny czworonoga.
Jest to pies odważny, przyjacielski, towarzyski, zrównoważony, inteligentny, czujny i odważny. Islandzki pies pasterski uczy się szybko i chętnie. Należy z nimi postępować zawsze w sposób przyjazny i konsekwentny. Ćwiczenia powinny być jak najbardziej urozmaicone. Twój pies musi rozumieć sens poleceń. Islandzki szpic pasterski osiąga dobre wyniki zarówno w próbach na torze przeszkód, jak i w łapaniu rzuconej piłki. Pies ten bardzo życzliwie odnosi się do dzieci i może być towarzyszem ich zabaw.
Jeśli w młodości był wychowywany z innymi zwierzętami domowymi, ich relacje nie przysporzą kłopotów opiekunowi. Ten miły i towarzyski pies potrzebuje dużo ruchu. Należy go zabierać regularnie na długie spacery oraz stworzyć możliwość swobodnego biegania i zabawy bez smyczy. Islandzki szpic pasterski kocha przebywanie wśród rodziny i pozostawienie w samotności uważa za ciężką karę.
Szata islandzkiego szpica pasterskiego nie wymaga poświęcania szczególnej uwagi. W okresie linienia należy wyczesywać wypadające włosy podszerstka. Pies występuje w odmianie długowłosej i krótkowłosej.
Według wzorca FCI w danym umaszczeniu powinien przeważać jeden kolor:
- czekoladowy
- szary
- czarny (choć takie psy raczej zdarzają się rzadko)
- różne odcienie koloru podpalanego,
który jest przeplatany białymi znaczeniami (mogą przybierać różne kształty - np. strzałki i występować w miejscach takich jak ogon, skarpety, twarz, klatka piersiowa).
Islandzkie szpice pasterskie należą do psów zdrowych i długowiecznych, które dożywają od kilkunastu do nawet 20 lat.
Wśród nielicznych chorób genetycznych, na jakie mogą cierpieć jest dysplazja stawów biodrowych.
Możesz podawać psu suchą karmę przeznaczoną dla ras średnich. Sucha karma (odpowiednio dobrana pod kątem składu) jest wygodna w podaniu, dobrze zbilansowana, bogata w witaminy i minerały, które potrzebne są aby pie prawidłowo się rozwijał i przybierał na wadze. Aby nie mieć problemów np z drapaniem wybieraj karmy, w których nie ma zbóż, gdyż to one przyczyniają się do nadmiernego drapania się psa.
