Akita amerykańska wywodzi od akity japońskiej, której początek datuje się na XVII wiek. Akita została wyhodowana jako pies myśliwski na zwierzynę płową i dziki, a nawet niedźwiedzie. Ten wyjątkowo odważny pies był także szkolony do walk psów.
Ze względu na zapotrzebowanie różnych państw na skórę używaną do szycia wojskowych mundurów podczas II wojny światowej, akita japoński znalazł się na progu wymarcia. Do tej produkcji stosowano również skórę z tych psów.
Podczas odtwarzania rasy po 1945 roku, jedną z najpopularniejszych linii hodowlanych była tzw. „DEWA”. Wiele jej przedstawicieli cechowało powinowactwo z mastiffem i owczarkiem niemieckim.
Amerykańscy hodowcy coraz mocniej interesowali się tymi inteligentnymi i łatwo dostosowującymi się do różnych warunków psami, dlatego sprowadzili je z Japonii.
W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity. W 1972 roku rasa została uznana przez American Kennel Club. Nie uzgodniono warunków hodowli akity amerykańskiej w porównaniu z jej japońskim odpowiednikiem, więc zakazano sprowadzania do Stanów Zjednoczonych kolejnych przedstawicieli akity japońskiej.
Do końca 2005 akita amerykańska była określana jako „duży japoński pies”. Było to wskutek protestów japońskich kynologów przeciw nazywaniu tej rasy akitą. Wskutek hodowli w izolacji, amerykańska odmiana akity rozwinęła własne cechy charakterystyczne, które pozostają niezmienione od 1955 roku.
W klasyfikacji FCI rasa ta występuje jako akita amerykańska od stycznia 2006 roku.
- Długość życia: 11 - 14 lat
- Wysokość psa w kłębie: 66 -71 cm
- Wysokość suki w kłębie: 61 - 66 cm
Akita amerykańska to duży i mocny pies, o harmonijnej budowie, dużej masie i mocnym kośćcu. Jest dostojny, przyjacielski, czujny, pojętny i odważny.
Akita amerykańska jest dobrym myśliwym, a także wyśmienitym stróżem. To pies zrównoważony, przyjazny i posłuszny, ale nie poddaje się całkowicie swojemu właścicielowi. Rasa ta nie jest odpowiednia dla nowicjuszy i osób, które chcą, aby ich pies był na każde ich zawołanie. Jej opiekun powinen być stanowaczy, opanowany i cierpliwy, ponieważ akita amerykańska jest dość niezależna. Najlepsze rezultaty w wychowaniu zapewnia konsekwencja oraz pomysłowość w tworzeniu nowych metod nauki psa. Akita amerykańska szybko nudzi się powtarzalnymi czynnościami.
Pies ten potrafi być niezależny i dominujący, szczególnie wobec innych psów tej samej płci. Od wczesnych tygodni życia należy go zapoznawać z psami, kotami oraz innymi domowymi zwierzakami. Akita to pies bardzo wierny i oddany swojej rodzinie.
Akita amerykańska nie wykazuje agresji wobec dzieci, ale ich kontakty zawsze powinny się odbywać w towarzystwie dorosłych, ponieważ akita bardzo dba o nienaruszalność swojej przestrzeni. To p[ies z natury cichy i czujny, nieufny wobec obcych.
Gdy zbudzi się jej instynkt myśliwski, akita amerykańska może stać się groźna. Dlatego ważne jest odpowiednie wykorzystania nadprogramowej energii psa, np. stosująć ćwiczenia z posłuszeństwa. Akita ma do nich spory talent.
Akita amerykańska nie należy do rasy wyczynowych. Chętnie wyjdzie na dłuższy spacer, ale bieg przy rowerze już raczej nie jest dla niej. Podobnie jest ze sportami kynologicznymi. Trzeba dużej determinacji, łagodności i konsekwencji ze strony właściciela, aby akita amerykańska brała udziałe w tego typu sportach.
Akita amerykańska może mieć tendencję do ucieczek, dlatego nie należy spuszczać psa ze smyczy podczas spaceru. Ogród powinien być odpowiednio zabezpieczony, by pies nie udał się na samotną wyprawę. Pies ten ma żywy temperament i nie lubi bezczynności, jednak zaakcepuje jeden dzień bez długiego spaceru.
Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Może być rude, płowe, łaciate, pręgowane albo jednolite. Przy umaszczeniu pinto (łaciatym), kolor powinien zajmować minimum 1/3 powierzchni bieli. Kolory są błyszczące i bardzo wyraźne.
Akita amerykańska ma podwójny włos. Podszerstek jest gruby, miękki, gęsty i krótszy niż włos okrywowy. Włos okrywowy powinien być prosty, szorstki, sztywny i delikatnie odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach jest krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita.
Akita amerykańska wymaga codziennego szczotkowania, ale jego utrzymanie jest proste.
Dwa razy do roku, w okresie intensywnego linienia, należy wyczesywać psa dobrym grzebieniem z dwoma rzędami metalowych zębów. Pies dobrze znosi mrozy, ale upały już nie. Latem zawsze zapewnij mu spokojne cieniste miejsce do wypoczynku oraz świeżą, zimną wodę.
Akita amerykańska jest psem mocnym i wytrzymałym. Miewa czasem schorzenia okulistyczne, takie jak katarakta czy zanik lub odklejanie się siatkówki. Aby nie dopuścić do utraty wzroku u psa, regularnie badaj stan oczu u weterynarza.
Zdarzają się również dysplazje stawowe, alergie o różnym podłożu oraz wzdęcia.
Akita amerykańska nie jest wybredna, ale, jak na psa o tak dużych rozmiarach, je stosunkowo mało. Jeśli pies mieszka w domu i nie zapewniamy mu wystarczającej aktywności, posiłki mogą być nieco mniej kaloryczne. Dobrym rozwiązaniem będzie sucha karma, która zawiera spore ilości mięsa w swym składzie. Suche karmy są wygodne w podaniu, dobrze zbilansowane i bogate w witaminy i minerały. Akita doskonale poradzi sobie również z surowym mięsem i surowymi mięsnymi kośćmi. Dieta Barf, bo o niej tu mowa, ma wiele zalet i staje się coraz bardziej popularna wśród właścicieli psów. Pies otrzymuje mięso, które nie jest poddane obróbce termicznej, dzięki czemu zachowuje wszystkie cenne substancje, takie jak aminokwasy, witaminy, kwasy tłuszczowe i minerały, które wpływają na prawidłowy rozwój psa. W diecie tej nie należy jednak zapominać o warzywach i owocach, dzięki którym pies otrzymuje błonnik i niewielkie ilości dobrych węglowodanów. Zanim wprowadzimy tę dietę w życie, warto poszerzyć swoją wiedzę na jej temat.
Zdjęcie profilowe rasy dzięki uprzejmości Play Time FCI
