Akita (zwana też akitą japońską czy akita inu/shishu inu) jest największą i najpopularniejszą na świecie rasą z Japonii. Jej początek szacuje się na XVII wiek. Pies ten został wyhodowany jako pies do polowań na zwierzynę płową oraz dziki, sporadycznie na czarnego niedźwiedzia. Był także szkolony do walk psów, ze względu na jego wyjątkową odwagę.
Akita porusza się niesłychanie szybko, a fakt, że pochodzi z rejonów polarnych sprawia, że może pracować w głębokim śniegu. Palce łap akity są połączone błoną pławną, więc jest on dobrym pływakiem.
Pierwsze psy tej rasy przybyły do USA w 1937 roku. Ich właściciele, amerykańscy żołnierze, hodowali je według własnych standardów. W wyniku ich starań zaczął się wykształcać tzw. typ amerykański: większy, cięższy i bardziej bogato ubarwiony. W 1998 roku dokonano podziału na odmianę japońską i amerykańską.
W Japonii akita jest czczony niemal jako symbol narodowy, bowiem jest symbolem psiej wierności. Wynika to z historii słynnego psa Hachiko. Codziennie rano odprowadzał on swojego pana, Eisabuiro Ueno, profesora uniwersytetu w Tokio, na dworzec kolejowy Shibuya, a wieczorem wychodził go przywitać. Pewnego dnia profesor zmarł nagle w pracy. Wierny Hachiko, przez kolejne 10 lat, codziennie przychodził na dworzec, aż do swojej śmierci w 1935 roku. Mieszkańcy Tokio ufundowali mu pomnik, który stanął naprzeciwko stacji Shibuya.
- Długość życia: 10-15 lat
- Wysokość psa w kłębie: 67 cm
- Wysokość suki w kłębie: 61 cm
- Waga psa: 45 kg
- Waga suki: do 30 kg
Akita to duży pies, o silnej i harmonijnej budowie. Jest spokojny, wierny, posłuszny, a także pojętny. To również pies, który ma umiarkowany temperament. Akita nie jest wyczynowcem. Nie wymaga długich spacerów czy też biegów przy rowerze. Jeżeli przyszły właściciel Akity, będzie chciał brać z nim udział np. w psich sportach, to będzie musiał uzbroić się w cierpliwość. Będzie to możliwe tylko przy łagodnym podejściu do psa, wykazując się siłą i spokojem. Akita nie powinien być szkolony na psa obronnego. Rasa ta jest bardzo silna fizycznie i drzemie w niej utajona doza agresji, której nie należy wyzwalać.
Akita - charakter. Zdjęcie hodowli Dworska Ostoja FCI
Rasa ta jest lojalna i przywiązana do właściciela, jednak powściągliwa w okazywaniu uczuć. To pies, który nie domaga się pieszczot, choć uwielbia przebywać w towarzystwie swojego właściciela. Bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, lecz bezwarunkowo oddany jest tylko jednej osobie. Akita kocha dzieci i potrafi je pilnować, jednak w domowej hierarcihi dzieci są na samym jej końcu. Akita nie pozwoli się dręczyć czy zaczepiać. Nie wolno również dopuścić, aby obce dzieci spoufalały się z psem, czy to w domu czy na spacerze. Dzieci hałasujące i biegające bardzo go drażnią.
Akita to pies, który nie ufa obcym. Będzie ich akceptował, pod warunkiem, że są mile widziani przez jego opiekuna. To pies, który nie szczeka bez potrzeby. Jeżeli jednak coś lub ktoś pojawi się w pobliżu jego domu, akita zacznie się bacznie przygladać i obserwować, a o niebezpieczeństwie zaalarmuje szczekaniem. Akita to też mała gaduła, która wydaje z siebie różne dźwięki i odgłosy. Kiedy się cieszy, zaczyna wykonywać ruchy podobne do tańca, przynosząc przy tym różnego rodzaju domowe gadżety lub zabawki. Akita ma doskonale rozwinięty instynkt terytorialny, dlatego znakomicie sprawdzi sie w roli stróża. Akita interesuje się swoim otoczeniem i jest zawsze gotowy, aby podjąć interwencję. Jest oddanym przyjacielem, ale nigdy nie będzie usłużnym pieskiem wpatrzonym bezkrytycznie w swojego właściciela. Akita nie nadaje się dla osób poczatkujących, które niewiele wiedzą o właściwym wychowaniu psa. Najlepsze rezultaty osiąga się konsekwencją oraz inwencją w tworzeniu nowych metod nauki psa. Akita szybko nudzi się powtarzalnymi czynnościami.
Akita potrafi być niezależny i dominujący, zwłaszcza wobec innych psów tej samej płci. Od wczesnych tygodni życia należy je odpowiednio socjalizować z psami, kotami czy innymi zwierzętami.
Podczas spaceru nie należy go spuszczać ze smyczy. Ogród powinien być odpowiednio zabezpieczony, by pies nie udał się na samotną wyprawę. Akita ma silny temperament i mnóstwo energii, ale zaakceptuje również dzień bez długiego spaceru.
Jeżeli szukasz psa, który będzie na każde Twoje zawołanie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie.
Akita japoński nie wymaga codziennego szczotkowania. Dwa razy do roku przypadają okresy intensywnego linienia. Należy go wyczesywać dobrym grzebieniem z dwoma rzędami metalowych zębów. Pies ten dobrze znosi mrozy, ale upały wręcz przeciwnie. Latem zawsze zapewnij mu spokojne i czacienione miejsce do wypoczynku oraz świeżą i zimną wodę.
Umaszczenie:
- rudopłowe
- sezamowe
- pręgowane
- białe
Wszystkie wymienione wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć białawą szatę po bokach kufy i na policzkach, na spodzie żuchwy, na szyi, klatce piersiowej i na ogonie.
Włos okrywowy jest szorstki i prosty. Podszerstek jest miękki i gęsty. Kłąb i zad okryte są nieco dłuższym włosem. Włos na ogonie też jest nieco dłuższy niż na reszcie ciała.
Akita japoński jest psem mocnym i wytrzymałym. Jednakże, miewa czasem schorzenia okulistyczne, takie jak katarakta czy zanik lub odklejanie się siatkówki. Aby nie dopuścić do utraty wzroku u psa, należy regularnie badać stan jego oczu u weterynarza.
Zdarzają się również dysplazje, alergie o różnym podłożu oraz wzdęcia.
U Akity mogą występować również choroby gentetyczne, m.in. Sebaceous adentiti oraz VKH/UDS. Sebaceous adentiti to łojokotowe zapalenie gruczołów łojowych. VKH/UDS jest to zespół naczyniówkowo-skórny, który prowadzi do całkowitej ślepoty i utraty pigmentacji.
Akita nie jest wybredny i spożywa niewiele jak na tak dużego psa. Jeśli nie zapewniamy psu wystarczającej aktywności, posiłki mogą być mniej kaloryczne. Akita powinien być żywiony wysokogatunkową karmą. Wszelkie nieprawidłowości w diecie mogą doprowadzić do pogorszenia się stanu jego szaty i skóry. Bardzo dobrym rozwiązaniem będzie dieta Barf oparta na surowym mięsie, chrzęstnych kościach i surowych podrobach, bez dodatku ryżu, makaronu czy kasz. Należy pamiętać o dodatkowym suplementowaniu psa w przypadku żywienia posiłkami przygotowanymi samodzielnie. Zanim jednak zaczniemy podawać różnego rodzaju suplementy, warto o nich porozmawiać z weterynarzem i zrobić psu podstawowe badania krwi.
