Miniaturowe pinczery były znane już w XIX wieku. Powstały dzięki skrzyżowaniu sznaucerów średnich z affenpinczerami. W USA i Kanadzie sznaucer miniaturowy zaliczany jest do terierów i kiedyś był najpopularniejszym terierem w tych krajach. W Wielkiej Brytanii, gdzie jest uważany bardziej za psa użytkowego niż teriera, jest ulubieńcem wielu rodzin. Początkowo nie odróżniano sznaucera miniaturowego od pinczera małpiego.
W hodowli pierwszego z nich starano się wyeliminować osobniki o karłowatej formie z okrągłą głową i krótkim nosem, aby uzyskać mniejszą kopię sznaucera średniego. Dopiero w 1899 roku wyodrębniono dwie rasy: sznaucera miniaturowego i małpiego pinczera. Pierwszego z nich zaczęto nazywać „zwergschnauzer”. Był on psim towarzyszem eleganckich dam, jak również psem powozowym i stajennym, który miał za zadanie tępienie gryzoni. Początkowo nie zwracano zbytniej uwagi na umaszczenie sznaucera miniaturowego. W miarę upływu lat i zwiększania się popularności rasy ustaliły się następujące kolory: czarny, pieprz i sól, czarno-srebrny wyhodowany w USA, oraz biały, który został oficjalnie uznany w Niemczech w 1983 roku. Do popularności sznaucera miniaturowego przyczynia się doskonały charakter, wyjątkowa uroda, odporność na choroby, czujność oraz pojętność.
- Długość życia: 12 - 15 lat
- Wysokość w kłębie wynosi: 30 - 35 cm
- Waga 4 - 8 kg
Sznaucer miniaturowy jest czarującym pieskiem oraz wyśmienitym towarzyszem, również dla młodego człowieka. Pieski te mają ogromne zapotrzebowanie na ruch i lubią wyzwania intelektualne. Ten nieustraszony zawadiaka doskonale wie, jak wykiwać swoich większych krewniaków. Ze swoją energią, dynamiką i częstym szczekaniem nie nadaje się dla osób niecierpliwych. Jego odwaga, wytrzymałość, czujność czynią ze sznaucera miniaturowego mało kłopotliwego psa rodzinnego i stróża.
Jego opiekun powinien być zdecydowany i potrafić tak ułożyć psa, aby nie zdominował całej rodziny. Jeśli się to powiedzie, sznaucer miniaturowy dobrze spisze się na ringach posłuszeństwa i wystawach. Podobnie jak większe odmiany sznaucera, miniaturowy wymaga dużej ilości ruchu. To wesoły, chętny do zabaw i spacerów lojalny towarzysz człowieka.
Szorstka i twarda szata sznaucera miniaturowego potrzebuje trymowania. Dzięki temu prawie nie gubi włosów. Warto ze swoim pupilkiem wybrać się do salonu groomerskiego. Warto też po każdym posiłku wycierać sznaucerowi brodę, w celu pozbycia się resztek jedzenia. Sznaucery są odporne na warunki atmosferyczne, dosyć dobrze znoszą zarówno niskie, jak i wysokie temperatury. Nie przepadają natomiast za deszczową pogodą.
Umaszczenie sznaucera miniaturowego czarno-srebrnego jest czarno-szare. Szata jest szorstka i twarda, a podszerstek miękki. Włos nie może być szczeciniasty ani falisty. Na łapach włos jest znacznie zdecydowanie miękii niż na tułowiu. Na głowie i uszach krótki. Dla tej rasy charakterystyczna w wygladzie jest broda i krzaczaste brwi, delikatnie przykrywające oczy.
Sznaucer miniaturowy czarno-srebrny należy do ras długowiecznych i generalnie nie ma problemów ze zdrowiem. Możemy jednak zaobserwować problemy z trawieniem oraz problemy skórne, jednak główną ich przyczyną jest niewłaściwie dobrana dieta. Niektóre psy mogą być obciążone dziedzicznymi chorobami oczu, jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i zaćma. Czasami zdarzają się skłonności do powstawania kamieni w pęcherzu moczowym.
Sznaucery miniaturowe mają dobry apetyt, zjedzą praktycznie wszystko, co znajdą w swojej misce. Niestety mają tendencję do tycia, dlatego przekąski nie są wskazane. Należy pamiętać, że piesek nie powinien jeść naszego jedzenia. Na rynku jest spora gama karm suchych i mokrych. Decydując się na ten sposób żywienia, wybieraj karmę, która w swoim składzie będzie miała dużą zawartość mięsa. Nie powinna zawierać zbóż, zwracaj również uwagę czy w składzie są naturalne konserwanty.
Karma sucha jest prosta w podaniu, należy tylko wsypać do miski odpowiednią ilość granulek, jaka zalecana jest przez producenta na jej opakowaniu. Wasz piesek będzie również zadowolony, kiedy zdecydujesz się na karmienie mięsem surowym, surowymi warzywami, bez dodatku węglowodanów. Ten rodzaj karmienia to dieta Barf. Warto się z nią zapoznać i zawsze możesz zmienić sposób żywienia. Mieszanie suchej karmy z mięsem nie jest dobrym pomysłem, gdyż może powodować problemy ze strony układu pokarmowego.
