Uważa się, że rasa ta powstała w wyniku skojarzenia ze sobą nowofunlanda z psami myśliwskimi. Do tej mieszanki prawdopodobie dołożono jeszcze spaniela wodnego i retrievera lokowatego. Chesapeake jest potężnie zbudowanym psem. Wykorzystywany był do aportowania dzikiego ptactwa z powierzchni wody. Przez American Kennel Club został po raz pierwszy zarejestrowany w 1887 roku. W 1964 roku został ogłoszony psem państwowym stanu Maryland.
- Długość życia: 10 - 13 lat
- Wysokość w kłębie psa: 58 - 66 cm
- Wysokość w kłębie suki: 53 - 61 cm
- Waga psa: 29,5-36,5 kg
- Waga suki: 25-32 kg
Chesapeake jest ceniony psem za bystre i wesołe usposobienie, inteligencję, cichość. Ma czuły i opiekuńczy charakter. Odwaga, chęć do pracy, czujność, dobry nos oraz zamiłowanie do wody, to pdostawowe cechy tej rasy. Zbytnia lękliwość lub tendencje do dużej agresji nie są pożądane zarówno dla psa myśliwskiego, jak i towarzyszącego. Pracujący Chesapeake często musi stawić czoła wiatrom, przypływom oraz długiemu pływaniu w zimnej wodzie.
Chesapeake Bay retriever ma wrodzony pociąg do wody, może do niej wskoczyć niezależnie od panujących warunków pogodowych. Ma gęstą, odporną na zimno szatę. To urodzony pływak. Pies tej rasy to wyjątkowy pies myśliwski, z dużą determinacją do działania. Będzie dobrym obrońcą, tropicielem, pasterzem stad oraz może pomagać w życiu codziennym osobom niepełnosprawnym. Lubi mieć jednego właściciela i bardzo do niego się przywiązuje. W stosunku do osób, których nie zna, jest nieufny. Dlatego ważne jest wczesne oswajanie, aby jego nieufność nie przerodziła się w agresję. Doskonale poradzi sobie także w zawodach z posłuszeństwa, tzw. agility. Potrzebuje właściciela aktywnego, gdyż pies tej rasy lubi ruch na świeżym powietrzu. Same, zwykłe spacery na smyczy na pewno go nie zadowolą, ale połączone z aktywną zabawą i pływaniem będą idealne.
Chesapeake Bay retrievery potrzebują też rozrywki umysłowej, są inteligentne i szybko się uczą nowych zadań. Szkolenie powinno być zabawą i wymaga od przyszłego właściciela kreatywności. W przeciwnym razie pies szybko się zniechęci. Chesapeake ma tendencję do dominacji, zwłaszcza samce. Podczas spotkania z innym psem może okazywać agresję, zwłaszcza wtedy, kiedy naruszy jego terytorium. Szczególną uwagę należy zwrócić na jego stosunek do innych mniejszych zwierząt np. kotów. Pies ten ma bardzo silny instynkt myśliwski i będzie je traktował jako atrakcyjna zwierzynę łowną.
Pielęgnacja tego psa nie jest wymagająca. Ze względu na to, że ma gęstą, krótką, sprężystą i tłustą sierść wystarczy go raz w tygodniu dobrze wyczesać. Zbyt częste i intensywne zabiegi pielęgnacyjne, zwłaszcza kąpiele z użyciem szamponów, mogą uszkodzić jego szatę przez co stanie się ona mniej odporna na pogodę.
Maść Chesapeake Bay retriever powinna mieć następujące kolory:
- różne odcienie brązowego
- dozwolone są białe kropki na klatce piersiowej, palcach i brzuchu
Umaszczenie Chespeake Bay Retriver’a musi być możliwie jak najbardziej zbliżone do otoczenia. Każdy odcień brązu, kolor turzycy lub suchej trawy jest dopuszczalny. Preferowany jest pies jednolicie umaszczony. Żaden inny kolor nie jest preferowany.
Dopuszczalna jest biała plamka na klatce piersiowej, brzuchu, palcach, lub na tylnej stronie łapy. Umaszczenie i struktura włosa musi być dokładnie brana pod uwagę przy ocenie sędziego na wystawie, jednak blizny nie są już brane pod uwagę.
Ogólnie Chesapeaka zaliczamy do ras bardzo zdrowych. Odnotowano tylko nieliczne przypadki dysplazji biodra i łokci. Problem zdrowotny może dotyczyć także zaniku siatkówki, katarakty.
Chesapeake Bay retriever nie należy do psów wybrednych i zazwyczaj zjada to co dostanie. Odpowiednią dietę musimy dobrać sami i dostosować ją do aktywności swojego pupila. Możemy mu podawać bardzo dobrą suchą karmę, która dostarczy mu wszystkich niezbędnych składników, zwłaszcza w okresie intensywnego wzrostu. Karmy te jednak nie powinny zawierać zbóż. Doskonałym wyborem będzie dieta Barf, gdyż każdy pies jest mięsożercą, a dodatkowo mamy pewność, że dostaje dobrej jakości białko zwierzęce. Oparta jest ona na surowym mięsie, chrzęstnych kościach, surowych podrobach, bez dodatku ryżu, makaronu czy kasz.
W dietach, które sami będziemy przygotowywać należy pamiętać o dodatkowym suplementowaniu. Przed podaniem preparatów np. wapniowych należy to skonsultować z lekarzem weterynarii oraz zrobić podstawową morfologię. W przeciwnym razie nieświadomie możemy psu zaszkodzić.