Rasa (jej oryginalna nazwa to Griffon Fauve de Bretagne) powstała już w XIII wieku i służyła do polowania na wilki i dziki. Już papież Franciszek I posiadał sforę Griffon Fauve de Bretagne. Pierwsze pisemne wzmianki o rasie są datowane na rok 1570, w królewskiej księdze Karola XI.
Rasa przeżyła boom dopiero w XVIII wieku. Nie trwał on długo, ponieważ masowe polowania doprowadziły do poważnego spadku światowej populacji wilków. Wpłynęło to z kolei na malejące zainteresowanie psami myśliwskimi. W II połowie XIX znów wróciły do łask.
W 1921 roku został opracowany wzorzec rasy, a w 1949 roku Marcel Pambrun założył klub miłośników gończego bretońskiego, aby ocalić go od zapomnienia. FCI zaakceptowało wzorzec rasy w 1951 roku. Od lat 80-tych XX wieku Griffon Fauve de Bretagne i pochodzący od niego Basset Fauve de Bretagne zostały rozmnożone do pożądanej ilości i obecnie są popularnymi psami myśliwskimi. We Francji gończe bretońskie nadal służą do polowania na dziki oraz jako psy do towarzystwa. Na całym świecie są nieliczne hodowle gończego bretońskiego, ale wciąż uchodzi on za rasę rzadką.
- Długość życia: 10 - 12 lat
- Wysokość psa/suki w kłębie wynosi od 48 cm do 56 cm
Basset bretoński jest niedużym, krępym psem gończym, o żywym usposobieniu. Jest bardzo szybkim, jak na swą wielkość psem. Łączy ogromną energię z wytrzymałością. To pełen pasji pies myśliwski i doskonały towarzysz. Basset bretońcki to oddany, łagodny i towarzyski psiak. Pracować może w każdym, nawet najtrudniejszym terenie, i nadaje się na każdą zwierzynę. W pracy jest odważny, samodzielny i uparty. Dlatego to pies niezawodny.
Gończy bretoński to bardzo sprytny, wytrwały, pełen temperamentu myśliwy. Na zewnątrz jest aktywny i odważny. Jako pies gończy potrzebuje dużo ruchu na świeżym powietrzu oraz możliwości swobodnego wybiegania się. Bardzo chętnie potowarzyszy Ci podczas porannego joggingu, jazdy na rowerze czy rolkach.
Rasa ta jest inteligentna i pojętna. Ceni sobie zadania, podczas których może wykorzystać swój świetny węch. W domu zachowuje się spokojnie, jest bardzo przyjazny, uczuciowy i przywiązany do swojej rodziny. Griffon Fauve de Bretagne, jak większość ras, potrzebuje wczesnej socjalizacji, ponieważ bywa niezależny i samodzielny. Nie sprawia ona problemów, bo pies jest bardzo posłuszny i nie wykazuje agresji. Jako uczeń jest bystry, ciekawski i chętny do nauki. Nie nadaje się na psa obronnego, pomimo nieufności do obcych. Bardzo dobrze współżyje z innymi zwierzętami i psami, choć wobec tych ostatnich lubi wykazywać lekką dominację.
Pielęgnacja gończego bretońskiego nie jest wymagająca. Wystarczy sporadyczne szczotkowanie sierści psa.
Typowo dla psów myśliwskich o dużych uszach, mogą mu dolegać infekcje, dlatego staraj się regularnie oglądać uszy psa po spacerach i oczyszczać je.
Rasa występuje w umaszczeniu od płowego/pszenicznego do rudobrązowego (odcienia zbliżonego do czerwonej cegły). Dopuszczalne są delikatne czarne włosy na grzbiecie i uszach. Jak również niewielkie białe znaczenia na klatce piersiowej. Sierść gończego bretońskiego jest bardzo sztywna, prosta i twarda. Raczej krótka, a na piersi trochę dłuższa.
Gończy bretoński nie cierpi na żadne przypadłości genetyczne. Czasem mogą wystąpić bolesne wzdęcia. Podawaj posiłki zawsze po powrocie ze spaceru i odpoczynku. Regularnie kontroluj stan zdrowia psa w gabinecie weterynaryjnym.
Gończy bretoński ma dobry apetyt i zje każdy rodzaj karmy, jaki mu podasz: zarówno suchą karmę, mokrą oraz domowy posiłek. Jeśli przygotowujesz jedzenie samodzielnie, pamiętaj żeby nie podawać pupilowi tego co sam zjadasz, ponieważ dania dla ludzi zawierają przyprawy oraz składniki niedozwolone w żywieniu psa np. cebulę. Najlepiej, jeżeli będzie dostawał surowe mięso, mięsne kości i małą ilość podrobów. Decydując się na ten sposób żywienia warto poczytać na temat diety Barf. Pamiętaj, że Twój pupil na godzinę przed i dwie godziny po posiłku nie powinien być wyprowadzany na spacer.