Gończy Schillera to XIX-wieczna rasa myśliwska wyhodowana przez szwedzkiego rolnika Pera Schillera. Celem hodowcy był lekki i szybki gończy bez żadnych białych znaczeń na sierści. Schiller skrzyżował niemieckiego steinbracke, angielskie i szwajcarskie psy gończe (w typie gończego z Argowii). Następnie dodał do hodowli domieszkę krwi harriera. Ściśle stosowany chów wsobny, czyli mieszanie osobników spokrewnionych ze sobą, sprawiło, że udało się uzyskać psy bez białych znaczeń, mimo że pierwotnie w hodowli były też psy trikolorowe. Po śmierci Schillera dalszym udoskonalaniem rasy zajmował się jego brat Carl.
Gończy Schillera jako wytrzymały, silny i umięśniony pies bardzo skutecznie radzi sobie z trudnymi warunkami krajów skandynawskich. Mimo krótkiej sierści jest odporny na niskie temperatury. Biegając osiąga duże prędkości. Jest zwinny i ma doskonały węch. Myśliwi cenili go również ze względu na zdolność regulacji preferencji łowieckich. Wolał polować na lisy, podczas gdy ignorował sarny, co w okresie, gdy próbowano odbudować populację saren, było pożądane. Nieco później, po znacznym spadku liczebności lisów, gończy Schillera wykorzystywany był głównie do polowania na zające.
Gończy Schillera został uznany w 1907 roku przez szwedzki Kennel Club. FCI zatwierdziło ją niemal 100 lat później, bo w 2006 roku. Poza krajami skandynawskimi rasa nie jest popularna.
- Wysokość psa w kłębie: 57 cm, z tolerancją od 53 do 61 cm
- Wysokość suki w kłębie: 53 cm, z tolerancją od 49 do 57 cm
Pies gończy służący do polowania na zające i lisy. Nie jest to pies polujący w sforze, nie poluje nawet w parach i nie jest używany do polowania na jelenie. Gończy Schillera jest proporcjonalny, muskularny, szlachetny, sprawiający wrażenie szybkości i siły.
Gończy Schillera to energiczny, czuły i niezwykle uczuciowy pies. Jako pies domowy nie przysparza kłopotów, jeśli właściciel nie zapomina o długich spacerach, stymulujących zabawach oraz szkoleniu posłuszeństwa. Lubi inne psy, o ile podczas socjalizacji został nauczony, jak zachowywać się w ich towarzystwie. W czasie polowania gończy Schillera jest dynamiczny, zaangażowany i wykonuje posłusznie polecenia. Z uwagi na silnie wykształcony instynkt łowiecki nie zaleca się, by mieszkał w domu, gdzie są już koty. Podobnie sprawa wygląda z ptakami i gryzoniami, chyba że przebywają zawsze w osobnych pomieszczeniach i odpowiednio zabezpieczonych, solidnych wolierach lub klatkach. Gończy Schillera lubi duże przestrzenie i niskie temperatury, wobec czego nie powinno się go trzymać w bloku.
Umaszczenie gończego Schillera:
- płowe z czarnym, z wyraźnie odgraniczonym czaprakiem, pokrywającym grzbiet, boki szyi, schodzącym na boki tułowia i na górną powierzchnię ogona
- niewielkie, białe znaczenia na przedpiersiu i palcach są dopuszczalne
Włosy czarne przemieszane z płowymi u osobników dorosłych są niedopuszczalne. Czarny nalot na policzkach jest jednak dopuszczalny.
Gończy Schillera nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Wystarczy, że wyczeszesz go raz w tygodniu za pomocą gęstej szczotki, która usunie luźne włosy. Szata psa dobrze chroni go przed mrozami. Z uwagi na to, że gończy Schillera jest hodowany głównie w Skandynawii, genetycznie nie jest przystosowany do upałów. Długie spacery powinny się odbywać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.
Gończy Schillera to silny i odporny pies. Wszystkie gończe miewają jednak tendencję do rozszerzenia się i skrętu żołądka, dlatego zadbaj o to, by podawane porcje jedzenia były małe, a pies powracający ze spaceru mógł odpocząć co najmniej godzinę, zanim przystąpi do jedzenia.
Gończy Schillera nie ma szczególnych wymagań żywieniowych. Pies polujący powinien otrzymywać pokarm bardziej energetyczny w okresie polowań i latem, kiedy jego aktywność wzrasta. Nie należy także przekarmiać psa. Lepiej aby jadł 2-3 mniejsze posiłki dziennie, zamiast jednego, bardzo obfitego, który przeciąża układ trawienny Twojego pupila.