Gończy estoński

Psy tej rasy są mistrzami polowania. Kiedy znajdą cel są na nim całkowicie skupione i potrafią w przebiegły sposób do niego dotrzeć. Jednak w zaciszu domowym psy gończe są bardzo uległe i kochające. Zamieniają się po powrocie do domu w prawdziwe psie pieszczochy. Przebywając od szczeniaka z dziećmi mają do nich dobre podejście. Szybko poddają się tresurze i chętnie uczą się nowych sztuczek i zabaw. Są to z pewnością psy dla aktywnych.

Gończy estoński ze względu na swoje umaszczenie i ogólny wygląd, często mylony jest z Beaglem. Szczególnie mylone są psy o rudym umaszczeniu. Psy tej rasy uważa się za aktywne i eleganckie. Charakteryzują się w porównaniu do Beagli bardziej smukłym, atletycznym ciałem, nie są też wysokie, ale wydłużone. Posiadają prosty grzbiet, zaś ogon nie powinien unosić się powyżej linii. Ma on kształt szabli, grubej u podstawy, cieńszej na końcu. Szyja gończego estońskiego jest silna, a głowa ma prostokątny kształt. Zauważalne są także łuki brwiowe. Psy tej rasy mają lekko skośne oczy, o ciemnym kolorze, zaś uszy są wiszące i cienkie z zaokrąglonymi końcami. Podobnie, jak inne psy myśliwskie, jak choćby cocker spaniel czy gończy serbski. Jeśli chodzi o zgryz u tych psów rasowych jest on nożycowy. Kończymy gończych estońskich są muskularne i smukłe, co ułatwia im polowanie. Szata: krótka, prosta, szorstka i błyszcząca, podszerstek. Najczęstsze umaszczenie: czarno-łaciate z rumieńcem, czerwono-łaciate, czarno-brązowe.

Gończy estoński, podobnie, jak większość przedstawicieli psów myśliwskich, jest to z pewnością pies dla aktywnych, dlatego wymaga dużo ruchu i odpowiedniego treningu, szczególnie, że jest to również pies myśliwski. Z pewnością pies ten wymaga minimum dwóch spacerów dziennie. Najlepiej długich, aby mógł się wybiegać. Psy też uwielbiają pływać, jak każde psy myśliwskie, dlatego warto zabierać go od czasu do czasu nad staw lub jezioro. 

Gończe estońskie ze względu na swój aktywny tryb życia są bardziej podatne na urazy, zwłaszcza opuszek łap i pazurów. Dlatego należy je bezwzględnie sprawdzać, zwłaszcza po powrocie z intensywnego spaceru, polowania lub treningu,buszowaniu w lesie, czy pływaniu w jeziorze. Jeśli zauważalne są drobne rany można samemu opatrzyć je ogólnodostępnymi środkami odkażającymi. Jednak w przypadku poważniejszych skaleczeń bądź urazów, konieczny jest kontakt z lekarzem weterynarii.

Psy gończe, podobnie jak każda rasa psa wymaga odpowiedniego żywienia, aby prawidłowo się rozwijać i mieć zasób energii podczas polowania. Gończy estoński wymaga zatem żywienia karmami dobrej jakości, które są bogate w niezbędne składniki odżywcze. Ważne jest też odpowiednie porcjowanie i wzbogacanie diety psa o warzywa i owoce. Pod żadnym pozorem nie powinno się karmić psów myśliwskich jedzeniem ze stołu, szczególnie, że żołądki psów są dość delikatne i nie powinno się ich traktować jako tzw. śmietnik, do którego wrzuca się resztki. Tanie karmy, wędliny, kiełbaski powinny być całkowicie wyeliminowane z diety psów, ze względu na szkodliwe oddziaływania na organizm. Pełnowartościowe karmy suche, odpowiednio zbilansowane lub przygotowana dieta, np. barf, po konsultacji z psim dietetykiem lub lekarzem weterynarii, jak najbardziej jest akceptowalna.