Spaniel tybetański to jedna z najstarszych ras psów. Jej przodek, pierwotny spaniel azjatycki, znany już w VII wieku, dał początek większości ras małych psów z tego kontynentu. Wbrew temu, co sugeruje nazwa, spaniel tybetański nie jest spokrewniony z innymi spanielami. Ma w sobie krew pekińczyka i lhassa apso. Jego kufa w porównaniu ze wszystkimi innymi psami tybetańskimi jest najmniej skrócona.
Spaniela tybetańskiego wykorzystywali mnisi jako psa stróżującego. W klasztorach Tybetu miał za zadanie poruszać młynki modlitewne, aby przepędzać złe duchy. Zimą natomiast noszone na rękach pieski służyły mnichom jako żywe grzałki. Spaniel tybetański był także ulubieńcem lamów i arystokracji.
Do Anglii dotarł w 1905 roku. W okresie międzywojennym zainteresowali się nim hodowcy angielscy. Do Francji spaniel tybetański trafił stosunkowo niedawno: pierwszy przywieziony tu osobnik został wpisany do francuskiej księgi rodowodowej dopiero w 1979 roku.
- Wysokość ok. 25,4 cm
- Waga psa: 4,1 - 6,8 kg
- Długość życia: 13 - 15 lat
Spaniele tybetańskie to małye, ruchliwe i czujne pieski. Posiadają harmonijną sylwetkę. Mają wesoły lech stanowczy charakter. Nad wyraz inteligentne, a w stosunku do obcych osób, nieufne. Czujny, lojalny i lecz niezależny.
Spaniel tybetański jest psem pewnym siebie, odważnym i inteligentnym. Czujnym, lojalnym, lecz niezależnym. Żyjąc w rodzinie okazuje mocne przywiązanie i wiele czułości oraz oczekuje tego samego w zamian. Jest bardzo oddany swoim właścicielom. Można go wychować z czułą konsekwencją, bez stosowania dominacji, ale pamiętając, że ma się do czynienia z niezłym uparciuchem. Pies szybko pojmuje intencje przewodnika, więc szkolenie nie przysparza trudu.
Spaniel tybetański lubi aktywność, więc chętnie biega i ściga się z dziećmi. Jeśli lubisz długie spacery, będzie twoim niezmordowanym towarzyszem. To ruchliwy, wesoły, żywotny i domownik. Tak naprawdę jednak trzy spacery w ciągu dnia i możliwość wybiegania się w ogrodzie w zupełności mu wystarczą. Jako historyczny strażnik świątyń nieufnie odnosi się do obcych, ale unika jazgotliwego szczekania.
To towarzyski pies, który dobrze traktuje koty, inne psy i czworonogi, choć najlepiej zaznajomić go z nimi za młodu.
Pielęgnacja spaniela tybetańskiego jest łatwa. Wystarczy czesać psa regularnie oraz pamiętać o utrzymywaniu przewodów słuchowych w czystości. Należy chronić psa przed dużym upałem – zawsze zapewnić mu chłodne, cieniste miejsce z dostępem do czystej wody.
Jedwabista szata spaniela tybetańskiego jest średniej długości na tułowiu oraz długa i obfita na zadzie i ogonie. Uszy i tył kończyn przednich z obfitym piórem. Ogon i pośladki bogato i obficie okryte dłuższym włosem. Niepożądane jest zbyt obfite owłosienie. Suczki owłosione są słabiej i z mniejszą kryzą, niż samce. Maść może być w dowolnym kolorze:
- białym
- brązowym
- czarnym
- rudym
Najczęściej jednak spotyka się umaszczenie złote. Jednak wszystkie kolory i ich zestawienia są dozowlone.
To zazwyczaj drowe psy. Jak inne rasy mogą jednak miewać tendencje do odkładania się kamienia nazębnego, więc postaw na profilaktykę stomatologiczną. U niektórych osobników zaobserwowano dysplazje stawów biodrowych, alrgie skórne, nefropatie nerek, zespolenie wrotne PSS, a także progresywny zanik siatkówki.
Zdrowe psy potrafia cieszyć się życiem nawet 17 lat.
Spaniele tybetańskie mogą przyjmować karmę dla małych ras. Podobnie jak inne małe rasy, zazwyczaj mają dobry apetyt, więc nie należy dopuszczać do nadmiernego przybierania na wadze. Przekąski warto zostawić na szkolenie jako nagroda na zobrze wykonane zadanie.
Jeśli gotujesz dla psa samodzielnie, uzupełniaj posiłki o preparaty np. witaminowe, w olej z łososia bogaty w omega.
Dla zachowania ładnego stanu sierści możesz zakupić środki działające stymulująco na sierść i skórę.
