Dokładnie pochodzenie bolończyka nie jest jasne. Kynolodzy przypuszczają, że może on pochodzić z chorawckiej Dalmacji lub nawet Rosji. Inni twierdzą, że w XIII wieku wraz z kupcami z Malty oraz Wysp Kanaryjskich przywędrował do Włoch do regionu Bolonia, od którego zresztą zawdzięcza swoją nazwę. Bolończyk należy do grupy ras Bichon obejmującej również rasy: bichon frise, maltańczyka, lwiego pieska, hawańczyka oraz coton de tulear. Z uwagi na podobieństwo do maltańczyka kynolodzy przypuszczają, że bolończyk może być jego przodkiem lub potomkiem, ale określenie tego nie jest łatwe.
Bolonia, jako ośrodek naukowy i kulturalny, gromadziła kręgi artystyczne i arystokratyczne z całego kraju. Eleganckie damy lubiły małe pieski do towarzystwa, które widywały wcześniej na średniowiecznych płótnach i gobelinach, m.in. Tycjana i Goi. Wiek XVII, kiedy to małe psy-zabawki wkroczyły na salony, to okres ogromnej popularności bolończyka. Takiego pieska miały najsłynniejsze damy i władczynie z całego świata, m.in. caryca Rosji Katarzyna Wielka, Madame De Pompadour i cesarzowa Maria Teresa z Austrii. Co ciekawe, do Anglii bolończyk trafił dopiero 30 lat temu.
- Wysokość psa: od 27 do 30 cm
- Wysokość suczki: od 25 do 28 cm
- Waga: Od 2,5 do 4 kg
- Długość życia: 12-14 lat
Bolończyk to piesek zawsze gotowy do zabawy. Wygląda jak maskotka, jednak nie nalezy zapominac, że to żywe stworzenie, które należy odpowiednio wychować i poświęcić mu czas. Bolończyki to psy bardzo inteligentne i uwielbia towarzystwo ludzi. Jest jednak dość powściągliwy w stosunku do nieznajomych mu osób. To pieski, które nie maja tendencji do nadmiernego szczekania. Ze swoim właścicielem tworzy idealna więź.
Bolończyk to kochany pies i wymaga dużo uwagi i czułości, a kiedy jej nie otrzymuje, staje się osowiała lub może wykazywać zachowania destrukcyjne. Najlepiej, by bolończyk mieszkał w domu, gdzie cały czas jest człowiek, np. w rodzinie wielopokoleniowej, lub ze starszą osobą, która nie pracuje już zawodowo.
To piesek o łagodnym charakterze, posłuszny i miły w stosunku do dzieci oraz zwierząt domowych. Lubi koty i inne czworonogi. Nie sprawia problemów wychowawczych, o ile właściciel postępuje z nim właściwie i nie traktuje jak maskotkę, a psa, wobec którego stawia się wymagania.
Bolończyk jest psem, który uwielbia zabawy i harce na świeżym powietrzu, ale nie ma dużych potrzeb ruchowych. Nadaje się do życia w bloku na małej powierzchni oraz w domu z ogrodem. Bardzo przywiązuje się również do miejsca, w którym przebywa i uwielbia wspólne wylegiwanie się na kanapie oraz pieszczoty.
To pies czujny, który ostrzeże przed niebezpieczeństwem. Jest ciekawy świata. Bolończyk to bardzo bystra rasa, która chętnie uczy się nowych komend i sprawia jej radość przebywanie ze swoją rodziną. Bolończyk jest psem pogodnym, energicznym i przyjaźnie nastawionym do otoczenia. Zaletą bolończyków jest to, że maja tylko jedną warstwą włosa w postaci luźnych loków. Włosy posiadają strukturę wełnistą i nie wymagają przycinania. Nie występuje u nich rówież okres linienia. Uważa się tę rasę za hypoalergiczną, jednak zanim zdecydujemy się na nią, warto przed zakupem sprawdzić, jak nasz organizm na tego pieska reaguje.
Bolończyka należy czesać najlepiej kilka razy w tygodniu za pomocą grzebienia i szczotki z metalowymi zębami i okrągłymi zakończeniami zębów. Plusem jest to, że bolończyk praktycznie nie linieje. Raz na 4-6 tygodni należy go strzyc w salonie, ewentualnie samodzielnie. Przycinaj włosy wokół oczu, aby nie wywoływały podrażnień spojówek. Nalezy także regularnie sprawdzać, czy w jego klapniętych uszkach nie ma stanu zapalnego. Ważna jest również chigiena zębów. Zwracajmy uwagę czy nie ma na nich kamienia. Jeżeli taki się pojawi, można go usunąć u weterynarza, lub samemu wykorzystując do tego glinkę kaolinową.
Szata bolończyka jest całkowicie biała. Bez żadnych łat i innych odcieni bieli. Sierść dość długa, miejscami krótsza, np. na pysku. Włos jest raczej puszysty niż leżący, ale układa sie w kosmyki. Nigdy nie może tworzyć frędzli. Szczenięta mają kremowe uszy, ale po osiągnięciu przez nie pierwszego roku życia, kolor ten ustępuje bieli.
Bolończyki narażone są na stany zapalne oczu i uszu, wynikające z niewłaściwej higieny. Ponadto psu może zdarzyć się zwichnięcie rzepki lub inne schorzenia związane z układem ruchu. Wynikają one głównie z ich aktywności. U bolończyków stwierdzono takżę chorobę Legg-Calve-Perthesa oraz zespół „white shaker”.
Bolończyk nie je dużo i nie należy do ras wybrednych. Najlepiej podawać mu karmę przeznaczoną dla małych ras. Jest ona tak zbilansowana, aby zaspokoić jego potrzeby żywieniowe. Jak każdy inny pies, bolończyk nie powinien być przekarmiany, gdyż ma tendencję do tycia. Przekąski lepiej wykorzystać do treningów z posłuszeństwa, zastępując jeden z głównych posiłków.
