Początki rasy najprawdopodobniej sięgają XIX wieku. Przypuszcza się, że została wyhodowana w południowo-zachodniej Anglii. Jest ona spokrewniona z molosami. Wykorzystywana była przy pasieniu owiec i pilnowaniu ich. Czymś, co odróżniało bobtaila od większości psów był jego bardzo krótki ogon. Właśnie w celu łatwiejszego rozpoznawania osobników rasy, obcinano im tę część ciała. Dzisiaj bardzo rzadko występują osobniki bezogoniaste. Dużo osób na świecie zna owczarka, ale już nie tak wiele decyduje się na niego. W naszym kraju jest ich całkiem sporo.
Wzrost psa: nie mniej, jak 61 cm
Wzrost suku: nie mniej, jak 56 cm
Owczarek staroangielski to mocny pies, symetryczny, sprawny oraz bardzo futrzasty. Nigdy nie może być wysokonożny. Jest krępy, dobrze umięśniony, bardzo silny i wytrzymały. Ma bardzo inteligentny wyraz. Owczarek staroangielski porusza się toczącym stępem lub kłusem, i szczeka niskim, charakterystycznym głosem. Jest psem posłuszny, o wyrównanym temperamencie. Odważny, oddany i godny zaufania, bez śladu nerwowości lub nieuzasadnionej agresji. Bobtail to spokojny pies pasterski, średniej wielkości, a jego ciało jest pokryte długą, kosmatą i bardzo gęsto sierścią. Owczarki staroangielskie to psy zrównoważone, stabilne oraz łagodne z typowymi popędami dla psa pasterskiego do zaganiania lub pilnowania stada i swojej rodziny. Czasem bywają uparte.
Bobtail to przede wszystkim pies rodzinny. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Oddany jest każdemu członkowi rodziny, w tym dzieciom. Zachowuje się przy nich łagodnie, jest opanowany i bardzo cierpliwy nawet w stosunku do najmniejszych dzieci. Świetnie nadaje się na stróża, ale nie cechuje się nadmierną nieufnością. Wobec obcych jest przyjazny i otwarty, lecz nie oznacza to, że pozwoli każdemu wejść na teren naszej posesji.
Bobtail posiada umiejętność adaptacji do najróżniejszych warunków, w tym do mieszkania w bloku. Nie należy jednak zapominać o dostarczaniu mu odpowiedniej ilości ruchu. Jest aktywny, ale też nieprzesadnie, łatwo dostosuje się do trybu życia właściciela. Należy pamiętać, że przy braku odpowiedniej ilości ruchy, psy te maja tendencję do otyłości. Warto zapewniać mu różne zabawy umysłowe, pomagają one w prawidłowym rozwoju pupila oraz uwalniają jego potencjał. Z owczarkiem tym można uprawiać psie sporty np. pasienie owiec. Podczas szkolenia owczarek zachowuje się grzecznie, wykonuje nadane mu polecenia z wielką chęcią, współpraca z nim jest czystą przyjemnością. Szybko zapamiętuje nowe komendy. Będzie idealnym psem dla początkującej osoby, która nie ma doświadczenia z psami. Jedynymi problemami, jakie możemy mieć przy jego wychowaniu, to późne dojrzewanie oraz pracochłonna i kosztowna pielęgnacja. Te dwa aspekty powinniśmy w pierwszej kolejności rozpatrzyć, jeżeli mamy w planach zakup przedstawiciela tej rasy. Poza tym jednak, jest to pies, na którego warto się zdecydować. Będzie lojalnym towarzyszem całej rodziny do samego końca.
- Sierść
Posiadając owczarka, musimy liczyć się z tym, że utrzymanie jego szaty w przyzwoitym stanie będzie nas trochę kosztować, zwłaszcza, jeżeli ma być on wystawiany. Wymagane jest szczotkowanie przynajmniej raz dziennie, taki zabieg trwa około 30 minut. Dla ułatwienia sobie i psu życia, powinniśmy zainwestować w kosmetyki pielęgnacyjne wysokiej jakości. Powinniśmy zadbać, by nasz pupil unikał wilgoci i wody, gdyż jego sierść ma tendencję do filcowania się. Bardzo dobrym rozwiązaniem jest też skorzystanie z usług w salonie groomerskim.
- Oczy
Aby uniknąć schorzeń oczu, np. zapaleń, powinniśmy starannie dbać o higienę oczu pupila. Należy je regularnie przecierać wacikami nasączonymi specjalnym płynem, tak, by usunąć zbędne wydzieliny gromadzące się w nich.
- Uszy
Uszy pieska wymagają kontrolowania od czasu do czasu oraz utrzymywania ich w czystości. Ze względu na swoja budowę, psy tej rasy mogą często zapadać na infekcyjne zapalenie ucha.
- Pazury
Konieczne jest usunięcie wilczych pazurów u psa. Najlepiej, gdy zabieg ten wykona specjalista. Zwykłe pazurki powinno się od czasu do czasu skracać, by nie utrudniały naszemu zwierzęciu poruszania się.
Dopuszczalne umaszczenia to:
- odcienie szare
- odcienie błękitne
- łupkowe
Tułów i zad umaszczone jednolicie z białymi skarpetkami lub bez. Białe łaty na tułowiu są niepożądane.
Sierść tego psa jest obfita, szorstka, kosmata, nie całkiem prosta, ale i nie kędzierzawa. Nadzwyczaj obfity podszerstek tworzy gęstą, nieprzemakalną warstwę. Głowa mocno obrośnięta, tylko na uszach włos skromniejszy, szyja i kończyny przednie dobrze obrośnięte, szczególnie obfity włos na zadzie.
Pomimo swojej odporności, Bobtail jest narażony na wiele schorzeń, są to:
- choroby oczu, takie jak zaćma, jaskra czy postępujący zanik siatkówki,
- dysplazja stawów,
- cukrzyca,
- głuchota,
- kłopoty z tarczycą,
- ataksja móżdżkowa.
W przeciwieństwie do pielęgnacji, żywienie bobtaila nie jest wymagające, jednak tak jak każdy pies zasługuje na to co najlepsze. Warto zastanowić się, jaki sposób żywienia wybierzemy dla tego kudłacza. Sucha karma jest wygodna w podawaniu, jednak nasz Bobtail byłby bardzo zadowolony, gdyby w swojej misce znajdował to, co najlepsze i najzdrowsze dla psa - surowe mięso. Zarówno zęby, jak i przewód pokarmowy psa jest przystosowany do trawienia surowizny.
Dieta Barf bo o niej tu mowa, to bogate źródło niezbędnych do prawidłowego rozwoju substancji odżywczych. Ryby, surowe mięso, surowe podroby, a także mięsne kości dostarczają do organizmu psa aminokwasy, witaminy, kwasy tłuszczowe, minerały. Barf to różnorodność, im więcej różnych gatunków mięs i podrobów tym lepiej dla naszego pupila. W barfowej misce mogą znaleźć się także warzywa i owoce, dostarczające do organizmu błonnik i niewielkie ilości węglowodanów. Należy pamiętać, że nie przetworzone mięso pozbawione barwników i sztucznych konserwantów, zapewnia odpowiednią ilość bakterii i enzymów co pozytywnie wpływa na funkcjonowanie psiego organizmu.
