Pirenejski pies górski, czyli great Pyreness (wielki pirenejczyk) przypuszczalnie pochodzi z Azji, skąd przywędrował wraz z Europejczykami. Jego najbliższymi krewniakami są kuvasz i nowofundland, w powstaniu którego ma swój udział. Przez wieki pirenejskie psy górskie strzegły stad w Pirenejach, na pograniczu francusko-hiszpańskim.
Pirenejski pies górski służył do ochrony drobiu i bydła. Od pokoleń hodowane są jako psy pasterskie i do towarzystwa, więc bardzo dostosowały się do stylu życia ludzi i związały z nimi. Pozostał on jednak nadal psem pasterskim, który strzeże swojego terenu, więc potrzebuje rozsądnego prowadzenia oraz swojej przestrzeni.
- Długość życia: 10 - 12 lat
- Wysokość psa w kłębie wynosi: 70 - 80 cm
- Wysokość suki w kłębie wynosi: 65 - 75 cm
Pirenejski pies górski, jest psem znacznych rozmiarów. Imponuje swoją mocną budową i elegancją. To pies, którego głównym zadaniem było pilnowanie stada przed drapieżnikami. W trakcie swojej pracy był zdany tylko i wyłącznie na siebie. Jego skutecznośc zależała przede wszystkim od jego umiejętności w pilnowaniu i w odstraszaniu intruzów od stada.
Pirenejski pies górski charakteryzuje się siłą, zwinnością oraz łagodnościa. Bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów. Jest samodzielny i niezależny, co powoduje, że jego właściciel powinien umieć stać się dla psa autorytetem. Przy odpowiednim wychowaniu, które musi przebiegać od szczenięcego okresu, można mieć wspaniałego psa rodzinnego. Pirenejski pies górski to zrównoważony, czujny, odważny i inteligentny przyjaciel. Jest śmiały i czasami uparty. Rzadko szczeka. Ważne by we wczesnej młodości uświadomić mu, co wolno, a czego nie, aby wyrośnięty pies nie stał się zbyt niezależny i dominujący. Dorosły pirenejczyk wymaga przewodnika konsekwentnego, zrównoważonego i okazującego mu sympatię.
Wobec psów dorównujących mu wielkością może zachowywać się agresywnie. W stosunku do mniejszych nie ma takich zachowań. Zasadniczo dobrze dogaduje się z dziećmi. Nie stwarza kłopotów w kontaktach z kotami i innymi zwierzętami domowymi. Wobec obcych jest nieufny i gotowy do obrony.
Pirenejski pies górski wymaga dużo ruchu. Należy zabierać go na długie spacery oraz zapewnić możliwość zabawy i biegania bez smyczy. Choć najlepiej będą czuły się w dużych domach, jeśli zaspokoją dzienną dawkę ruchu, zadowoloną się mniejszym mieszkaniem. Mogą być trzymane zarówno w domu, jak i na zewnątrz.
.webp)
Psy tej rasy nie wymagają znacznych zabiegów w celu utrzymania szaty w dobrym stanie. Z pewnością trzeba je dokładnie szczotkować 1-2 razy w tygodniu w celu usunięcia martwej sierści. To bardzo ważne w okresie linienia. Sierść pirenejskiego psa górskiego pozostaje biała bez kąpieli. Sprawdzaj regularnie stan uszu, oczu i zębów psa. Zaniedbane zęby pokryte kamieniem prowadzą do pojawienia się stanów zapalnych dziąseł, co w konsekwencji może doprowadzić do ich wypadania.
Biała lyb biała z szarymi łatami wilczastymi lub borsuczymi. Łaty moga być także w kolorze blado żółtym lub pomarańczowym na głowie, uszach i u nasady ogona. Najbardziej cenione są łaty borsucze.
Sierść jest obfita, dość długa i przylegająca. Podszerstek gęsty.
Psy tej rasy osiągają spora wysokość, dlatego też narażone są na wystąpienie u nich dysplazji biodrowej i łokciowej. Kiedy szczeniak pojawi się w domu, postarajmy się aby nie biegał po śliskich powierzchniach. Można je zabezpieczyć kładąc wykładzinę na czas przebywania pieska w domu. Poza tym pies należy do ras zdrowych.
Pirenejski pies górski potrzebuje dobrego jedzenia i dobrze zbilansowanego posiłku, opartego na dobrym białku pochodzenia zwierzęcego w okresie intensywnego wzrostu. Nie oznacza to jednak, że mamy go przekarmiać. Wasz szczeniak, musi powoli rosnąć, dlatego jeżeli zdecydujesz się na podawanie mu suchej karmy, wybieraj taką, która przeznaczona jest dla szczeniaków ras dużych z mniejsza zawartością białka np 27 - 32 %. Na rynku są także karmy, które w swym składzie mają nawet 36% białka. Podając ten rodzaj karmy możesz spowodować bardzo szybki wzrost psa, co w konsekwencji może odbić się na nieprawidłowym rozwoju stawów i chrząstek. Warto też dopytać hodowcy, czy należy mu podawać preparaty wzmacniające stawy. Warto również raz do roku zrobić morfologię, aby sprawdzić czy wszystkie parametry są w normie.
Każdy wie, że pies jest mięsożercą. Dlatego alternatywą suchej karmy, która nie ukrywam jest prosta w podaniu to dieta Barf. To Ty decydujesz jakie mięso mu podać, może to być indyk, królik czy baranina oraz w jakich ilościach. Sam bilansujesz posiłek, dlatego warto zgłębić swoją wiedzę w tym temacie.
