Nie ma zgodności co do czasu powstania tej rasy. Według najstarszych przekazów wiadomo, że już w 1121 r. p.n.e. lud Liu, zamieszkujący wschodnią część Chin, podarował cesarzowi Wu Wang psa w typie mastifa tybetańskiego.
Podróżnik i odkrywca Marco Polo opisywał mastify tybetańskie już w 1271 roku. Pisał, że ludy Tybetu hodują potężne i szlachetne psy, przypominające wielkością osły, i tak doskonałe, że bez problemu mogą być używane do polowań na dzikie zwierzęta. W swej ojczyźnie mastif tybetański służył jako pies pasterski, zaganiający, stróżujący i obronny. Powierzano mu opiekę nad stadem owiec i kóz oraz ochronę domów przed złodziejami i dzikimi zwierzętami. Do Europy przybył w XIX wieku. Pierwsza hodowla powstała w Anglii w 1928 roku.
- Długość życia: 12 - 15 lat
- Wysokość psa w kłębie: nie mniej niż 66 cm
- Wysokość suki w kłębie: nie mniej niż 61 cm
Mastif tybetański to pies masywny i ciężki, o mocnym kośćcu, ale proporcjonalnie zbudowany. Jego wyraz jest imponujący i poważny. Łączy w sobie majestatyczną siłę oraz wytrzymałość. Psy tej rasy przystosowane są do pracy w różnych warunkach pogodowych. Mastify długo dojrzewają. Suki osiągają dojrzałość w wieku 2 lat, a psy dopiero w wieku 4 lat.
Mastif tybetański to pies niezależny i wzbudzający reskpekt. To niezawodny stróż oraz obrońca swojej rodziny. To inteligentne zwierzę o silnym charakterze, bywa uparte i władcze. To również duży indywidualista, lubi działać samodzielnie. Starannie ułożony jest uczuciowym i ciepłym psem rodzinnym, wyrozumiałym i cierpliwym w stosunku do dzieci. Jest mocno przywiązany i oddany swojemu opiekunowi. Bardzo lubi dzieci, akceptuje inne zwierzęta i psy, o ile ma z nimi pozytywne doświadczenia.
Wobec obcych pozostaje nieufny. Potrafi być dominujący, uparty i pewny siebie. Jest odważny, wytrzymały i ma wybitny instynkt obronny. Mastif tybetański jest bezgranicznie oddanym towarzyszem człowieka, zrównoważonym, spokojnym, dostojnym i bardzo lojalnym wobec swojej rodziny. Strzeżenie rodziny jest dla niego sprawą oczywistą, gdyż odznacza się dużym poczuciem obowiązku.
Wychowanie mastifa tybetańskiego powinno być ostrożne i zrównoważone. Zbyt mocne słowa czy kary cielesne spowodują jedynie, że zacznie on ignorować opiekuna. Celem wychowania powinno być zatem osiągnięcie więzi opartej na wzajemnym szacunku. Zapotrzebowanie na ruch mastifa tybetańskiego jest przeciętne. Lubi chodzić do lasu i na otwarte pola, ale nie interesują go zabawy z piłką. Mastif tybetański potrzebuje przestrzeni i najlepiej, gdy mieszka w domu z wybiegiem.
Psy tej rasy wymagają regularnego szczotkowania. W zimie mają obfitą sierść, tworzącą bardzo grubą szatę, ale na początku lata znaczna część włosów wypada. W tym okresie powinno się poświęcać około pół godziny dziennie na usuwanie martwych włosów za pomocą szczotki i grzebienia. Mastify tybetańskie osiągają dojrzałość nieco później od reszty psów.
Umaszczenie mastifa tybetańskiego jest czarne, błękitne, czarne podpalane, błękitne podpalane, złote od płowego do ciemnorudego. Kolory jak najbardziej jednolite i nasycone. Dopuszczalna jest biała gwiazdka na piersi. Podpalanie występuje nad oczami, ale również na dolnych partiach łap, pod ogonem oraz na kufie. Tolerowane są okulary wokół oczu.
Mastif tybetański jest odporny na każde warunki atmosferyczne. W okresie wzrostu oszczędzaj szczeniaka i nie forsuj go, by mięśnie, kości i stawy rozwinęły się prawidłowo. Rasa ta narażona jest na dysplazję biodrową.
Mastif nie jest psem wybrednym i zje wszystko, co znajdzie w swojej misce. Nie należy go jednak przekarmiać, zwłaszcza wtedy, kiedy rośnie. Lepiej dla psa, by był chudszy, i dotyczy to wszystkich ras dużych. Jeżeli zdecydujecie się na karmienie szczeniaka suchą karmą, należy wybrać taką, która ma mniejszą zawartość białka i jest przeznaczona dla ras dużych lub olbrzymich. Oczywiście karma nie powinna zawierać zbóż oraz większej ilości węglowodanów. Dobrym sposobem żywienia naszego czworonożnego przyjaciela jest Barf. Jest to dieta zbliżona do pokarmu, jakim żywią się dzikie zwierzęta. Zawiera surowe mięso, mięsne kości, podroby warzywa i owoce. A to wszystko bez tzw. wypełniaczy typu kasza, ryż czy makaron.
Należy podawać psu niezbędne składniki, uważając, by ich nie przedawkować. Podobnie jak niedobór niektórych składników, również ich nadmiar, np. fosforu lub wapnia, może mieć niekorzystne skutki. Dlatego przed podaniem tego typu suplementów, warto zrobić badania krwi. Po osiągnięciu pełnej dojrzałości fizycznej mastif tybetański nie jest już bardzo wymagający pod względem dietetycznym.
