Przodkami mastino napoletano są starożytne molosy walczące na arenach. W swych różnych formach mastif neapolitański występował w południowych Włoszech od czasów rzymskich. Istnieje prawdopodobieństwo, że obecne mastify neapolitańskie nie zmieniły się znacznie w stosunku do swoich przodków sprzed 2000 lat. Od początku pełniły funkcję psów bojowych, pociągowych oraz policyjnych. Istnieje kilka teorii co do powstania nazwy rasy. Możliwe, że powstała do wyrażenia „mast-tuin”, co oznaczało pilnowanie domu. W 1897 roku doktor Tecce opisał mastifa neapolitańskiego jako psa bardzo cennego w polowaniu, bowiem nieustraszonego i budzącego respekt.
Wielkie zasługi dla rasy ma doktor Piero Scanziani, który po II wojnie światowej jeździł po całym kraju i skupował od chłopów ostatnie psy w typie mastino. Dzięki niemu rasa podbiła serca kynologów. Pierwsi przedstawiciele rasy zostali zaprezentowani na wystawie we Neapolu w 1946 roku, a rok później opracowano wzorzec rasy zaakceptowany przez FCI.
- Długość życia: 8 - 10 lat
- Wysokość psa w kłębie wynosi: 65 - 75 cm
- Wysokość suki w kłębie wynosi: 60 - 68 cm
- Waga psa: 60 - 70 kg
- Waga suki: 50 - 60 kg
Mastif neapolitański to duży, ciężki i masywny pies. To przewidywalny, lojalny towarzysz. Nie jest agresywny. Zawsze czuny, inteligentny, pełen godności oraz majestatyczny.
Mastif neapolitański to zrównoważony i łagodny pies. W zasadzie nigdy nie szczeka. Jest to pies dominujący, czujny, odważny, inteligentny i zrównoważony. Nie jest to pies dla nowicjuszy, ale przesadne byłoby określenie go jako bardzo trudnego do wychowania pupila. Spokojny przewodnik o cechach przywódczych może osiągnie z mastiffem neapolitańskim zdumiewające wyniki. W naturze psa leży obrona człowieka i terytorium i nie trzeba mu o tym przypominać. Ma wrodzony instynkt obronny. Szybko się uczy. Wobec psa tej rasy nigdy nie wolno używać przemocy, gdyż zareaguje agresją i stanie się nie do opanowania. Mastif neapolitański osiągający masę ciała do 70 kg oraz o silnej szczęce powinien być hodowany wyłącznie przez opanowane i doświadczone osoby. To pies oddany swojemu panu, mimo, że nie należy do ras posłusznych. Przy wykonywaniu poleceń ociąga się i jest powolny. Należy uważać na konsekwencję w zachowaniu i nie egzekwować wykonywania poleceń, których pies nie posłuchał. Nie jest to także rasa dla osób pedantycznych, bowiem mastiff napolitański lubi bałaganić zwłaszcza podczas jedzenia, obficie się ślini, chrapie, a przy nieodpowiedniej diecie ma wzdęcia.
Zasadniczo mastif neapolitański ludzi dzieci, o ile nie dokuczają mu. Dlatego najlepiej jeżeli jego opiekunowie będą już podrośnięci. Jeśli za młodu spotykał się z kotami i innymi psami oraz ma z nimi dobre doświadczenia, nie będzie wykazywał agresji w stosunku do nich.
Z natury nie jest agresywny, ale jeśli człowiek nie zadba o staranną socjalizację, pies może zachowywać się wrogo w stosunku do innych czworonogów. Mastif neapolitański najlepiej czuje się w dużym domu z wybiegiem, choć jego zapotrzebowanie na ruch nie jest duże. Wystarczą mu regularne, krótkie spacery. Lubią też pływać. Szczeniak mastiffa neapolitańskiego do ukończenia roku, powinien mieć ograniczoną zbytnią aktywność, aby zapobiec uszkodzeniu rozwijających się kości.
Mastify neapolitańskie lubią spać w suchym, pozbawionym przeciągów miejscu. Powinny leżeć na miękkim podłożu, aby nie powstawały odgniecenia. Wgłębienia między fałdami na głowie psa należy regularnie i dokładnie czyścić. Mastif neapolitański nie wymaga strzyżenia. Co jakiś czas linieje i wymaga czesania gumową szczotką. Sprawdzaj regularnie, czy uszy psa są czyste. Warto też mieć przy sobie opakowanie chusteczek, gdyż mastif się ślini.
Preferowany kolor umaszczenia mastifa neapolitańskiego to:
- szary
- ołowiany
- czarny
- brązowy
- płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia)
Czasami na piersi i końcach palców występują niewielkie białe znaczenia.
Dopuszczalne umaszczenie:
- orzechowe
- gołębie
- izabelowate
Sierśc jest krótka, twarda i gęsta. Jednakowej długości na całym ciele. Przylegająca i gładka o 1,5 cm długości. Włos przedłużony nie może się pojawić.
Młodemu mastiffowi neapolitańskiemu nie należy pozwalać na zbyt forsowne bieganie i zabawy. Pod żadnym pozorem nie może się przemęczać. W okresie wzrostu cała energia powinna być spożytkowana na prawidłowy rozwój kości, mięśni i stawów. Może wystąpić u nich dysplazja. Po za tym mastiff neapolitański podatny jest na wzdęcia, panostezę czyli bóle związane z dorastaniem, może wystąpić u niektórych osobników barak hormony tarczycy, choroby powiek.
Mastif neapolitański ma duży apetyt, gabaryty i wymagania. Jego dieta jest kosztowna i powinna zawierać wszystko to, czego tak duży pies potrzebuje do prawidłowego wzrostu. Dieta powinna być zróżnicowana i dobrze zbilansowana, aby żadnego z cennych składników odżywczych nie brakowało. W jego misce powinno się znaleźć białko, nienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy, minerały. Szczególnie w okresie młodości nie zaniedbuj podawania dobrej jakości karmy, gdyż wszelkich zaniedbań żywieniowych nie da się odrobić później. Najlepiej podawać psu suchą karmę z bardzo dobrym białkiem zwierzęcym nie zawierającą zbóż.
Wszelkie nieprawidłowości w diecie mogą doprowadzić do pogorszenia się jakości szaty i skóry oraz negatywnie wpłynąć na rozwój układu kostnego. Pamiętaj aby nigdy nie podawać psu posiłku tuż przed wyjściem z domu lub zaraz po powrocie z intensywnego spaceru. Grozi to skrętem żołądka.
