Przypuszczalnie mastify hiszpańskie dotarły na Półwysep Iberyjski z Fenicjanami i Grekami około 2000 lat temu. Od Średniowiecza towarzyszyły pasterzom chroniącym stada owiec przed dziką zwierzyną. Wędrówki z pastwisk letnich na zimowe trwały około 2 miesięcy, a owce miały do pokonania nawet do 800 km.
Nieoceniona wówczas była rola psów tej rasy, które pomagały w pędzeniu stad, przy okazji broniąc je przed atakami drapieżników. Mastify hiszpańskie do dziś pilnują gospodarstw, ludzi i ich majątku. Udokumentowaną hodowlę zarejestrowano w 1911 roku, wraz ze stworzeniem klubu hodowców rasy i powołaniem Królewskiego Towarzystwa Wspierania Psich Ras w Hiszpanii. Mastif hiszpański to jedna z największych i najbardziej potężnych ras psów na świecie.
- Długość życia: 8 - 12 lat
- Wysokość minimalna psa to 77 cm
- Wysokość minimalna suki to 72 cm
Dobrze, jeżeli wymiary te są znacznie przekroczone. Pies powinien mieć powyżej 80 cm wzrostu, a suka 75 cm.
Mastif hiszpański jest potężnych rozmiwarów, o trochę wydłuzonej sylwetce i zachowanych proporcjach. Jest dobrze umięśniony o mocnej budowie. Ma masywną głowę, mocny kościec oraz półdługa sierść. Mastyf hiszpański odznacza się niskim, głębokim i ochrypłym szczekaniem. Jego odgłosy są tak głosne, że slychac je ze znacznej odległości.
Mastify hiszpańskie to psy bardzo inteligentne. To naturalny, oddany właścicielowi pies. Pełen godności, a w obliczu zagrożenia zareaguje bez wahania. To pies, który zdaje sobie sprawę ze swej siły i w razie koniecznośći nie zawacha się jej użyć.
To pewny siebie pies. Dysponuje ogromną siłą, której jednak nie nadużywa. Bardzo szybko przywiązuje się do całej rodziny, wobec której jest łagodny i przyjazny. Swojemu opiekunowi jest oddany i bardzo mu ufa. Podczas szkolenia należy się do niego odnosić w sposób zrównoważony, konsekwentny i z wyczuciem. Ostre lub niesprawiedliwe traktowanie psa spowoduje ujawnienie się u niego niepożądanych cech charakteru. Przewodnik mastifa powinien być spokojny i w naturalny sposób wykazywać zdolności przywódcze.
Dla mastifa hiszpańskiego najważniejsza jest rodzina. Bardzo solidnie pełni funkcję stróża i nie wpuszcza na teren posiadłości żadnej obcej osoby ani zwierzęcia. W tym zakresie nie trzeba go szkolić ani wydawać poleceń. W obronie pozostaje twardy i bezwzględny. W stosunku do obcych bardzo nieufny, a czasami agresywny. Gdy przewodnik zaznaczy, że goście są mile widziani, wpuści ich bez zastrzeżeń. Zawsze przyjemnie odnosi się do dzieci i kotów oraz innych zwierząt domowych. Jest wobec nich bardzo cierpliwy. Jednak rasa ta polecana jest dla osób, które będą potrafiły zapanować nad psem. Będzie w swoim żywiole mieszkając w dużym domu z ogrodem.
Mastifa hiszpańskiego należy regularnie czesać, szczególnie w okresie linienia. Trzeba sprawdzać czystość przewodów słuchowych i usuwać brud z ucha zewnętrznego za pomocą wilgotnych wacików. Warto regularnie sprawdzać zęby, gdyż lubi się na nich osadzać kamień nazębny. Może mieszkać na dworze, gdyż grube futro chroni go przed trudnymi warunkami atmosferycznymi.
Wszelkie kolory maści są dopuszczalne. Najbardziej cenione są mastify hiszpańskie mające umaszczenie:
- żółte
- płowe
- czerwień jelenia
- czarne i wilczaste, a także kombinacje tych kolorów i pręgowane
Sierść jest gruba, średniej długości, gładka. Pokrywa całe ciała z wyjątkiem przestrzeni między palcami.
Mastif hiszpański to rasa raczej zdrowa. Jak w przypadku innych dużych ras zdarzają się dysplazje stawowe (łokciowa lub biodrowa) i skręt żołądka.
Dla zdrowia mastifa hiszpańskiego kluczowy jest okres dorastania. Ponieważ w ciągu 12 miesięcy osiąga wagę 80 kg, należy podawać mu niezbędne składniki, uważając, by ich nie przedawkować. Podobnie jak niedożywienie, również nadmiar niektórych składników, np. fosforu lub wapnia może mieć niekorzystne skutki. Dlatego przed podaniem tego typu suplementów, warto zrobić badania krwi. Aby pies rozwijał się zdrowo, nie wolno go przekarmiać. Po osiągnięciu pełnej dojrzałości fizycznej mastif hiszpański nie jest już bardzo wymagający pod względem dietetycznym.
